czwartek, 28 lutego 2013

Wystawa Chagalla „Pomiędzy wojną a pokojem” w Muzeum Luxemburskim w Paryżu



Fenomen twórczości Marca Chagalla (1887-1985) stale wywołuje zainteresowanie w środowisku artystycznym światowej skali. Artysta przechodząc przez trudne momenty, które wyznaczyła niczym kamienie milowe historia, przeżywa okresy wojenne, czas na emigracji oraz liczne podróże, które dały mu możliwość poznania wielu osób z różnych środowisk społecznych. Jego przekazy realistyczne bądź fantastyczne odzwierciedlają sceny z prawdziwego życia i prawdziwych miejsc.

Zgromadzone prace artysty ukazują różnorodną ekspozycję będącą najbardziej reprezentatywną retrospektywą stylu artysty, jego upodobań i etapów pracy twórczej. Na wystawie można znaleźć wpływy wiodących trendów międzywojennych oraz ślady rosyjskiej wrażliwości Marca Chagalla. Pomiędzy obrazami wojny i obrazami pokoju utkwiony został sens opiewający złożoność  twórczości, którą trudno sprowadzić do określonego gatunku. Idący w parze dysonans otacza wydarzenia, sytuacje i uczucia artysty, dzięki którym stworzył swój własny, niepowtarzalny styl.


Wystawa ilustruje cztery główne okresy z życia artysty:
Rosja w czasie wojny
Po trzech latach w Paryżu, Chagall wrócił do Witebska, by poślubić Bellę. Wojna przyczyniła się do jego artystycznych refleksji, które znalazły swój oddźwięk w licznych dziełach ukazując brutalne realia wojny, starcia wojsk, rannych żołnierzy oraz wypędzanie Żydów z wiosek. Jednocześnie przedstawione jest jego otoczenie z dzieciństwa, żydowskie tradycje oraz seria zahaczająca o jego związek z Bellą.

Pomiędzy wojnami
W 1922 r. Chagall odwrócił się ostatecznie od Rosji. Po okresie w Berlinie, powrócił do Paryża. W 1930 roku na wniosek wydawcy A. Vollard'a zrealizował liczne prace graficzne: rysunki do „Martwych dusz" Mikołaja Gogola, ilustracje do „Bajek" La Fontaine'a oraz do Biblii. Chagall nieustannie zadawał sobie pytanie o sens ludzkiego istnienia i jego najwyższe i najszlachetniejsze wartości, co w sposób naturalny doprowadziło do poszukiwania transcendentalnej rzeczywistości.

Exile w Stanach Zjednoczonych
W 1937 polityczne wydarzenia zmusiły Chagalla do opuszczenia Francji. Z Bellą i córką Idą przeprowadził się do Nowego Jorku, gdzie poznał kilku żydowskich artystów i poetów na emigracji. Pomimo, że był daleko od „teatru wojny”, Chagall cierpiał na myśl o aktach barbarzyństwa pustoszącego Europę i jego ojczyznę. Wojna, prześladowanie, uchodźcy, palenie wsi dręczyły jego obrazy. Degrengolada strukturalna, upadek wartości nadał ponury ton jego pracom. Użył tematu „Ukrzyżowania” jako ogólnego symbolu ludzkiego cierpienia. Ten okres był szczególnie płodny a mimo to pokazuje potrzebę, by wrócić do swoich korzeni. Składa hołd swojej żonie Belli, która zginęła w 1944r.

Powojenne lata i powrót do Francji
Chagall powrócił do Francji w 1949 roku i zamieszkał najpierw w Orgeval a następnie w Vence. Ogrodził się od przeszłości wytyczając sobie nowe cele. Pracował nad głównymi cyklami takimi jak cykl pomników Paryskich i zgłębił inne metody (szkło witrażowe, rzeźba, materiały ceramiczne, mozaika, rozmaite metody grafiki). Jego wykorzystanie koloru zmieniło się w diametralny sposób. Jego obrazy wzbudzają zachwyt oczarowują spektakularnym światłem i ekspresyjną tonalnością.


Wystawa prezentuje historię opowiedzianą przez artystę obdarzonego ciekawością świata i wyobraźnią, przybliżając historyczną rzeczywistość osobistej i intymnej sfery artysty - artysty należącego do czołówki tzw. wielkiej paryskiej awangardy, który pomimo emigracji i fascynacji powiewami szerokiego świata oraz nowymi poglądami, zachował swoją hebrajską i rosyjską tożsamość oraz słowiańską wrażliwość.*

Izabela Zywert

Musee du Luxembourg Paryż, Francja
21 lutego – 21 lipca 2013
www.museeduluxembourg.fr/en/expositions/p_exposition-18/
www.museeduluxembourg.fr


Fot.1 M. Chagall, Esquisse pour L'air du temps 1942, guache,aquarelle et encre de Chine sur papier contrecolle sur papier de Chine, 53,5x37 cm, Archives Marc et Ida Chagall. ADAGP, Paris 2012

Fot.2 M. Chagall,  L’Oiseau de feu, maquette pour le rideau de scène de L’Oiseau de feu de Stravinsky, 1945 Gouache sur papier, 37,5 x 62 cm Collection particulière

Fot.3 M. Chagall. Ballet Aleko. Une fantaisie a St Petersbourg. 1942

źródło: www.museeduluxembourg.fr/en/expositions/p_exposition-18/
*cytat: www.kontakt.gda.pl/pl/archiwalne-wystawy/126-marc-chagall



Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

wtorek, 12 lutego 2013

Dzieła impresjonistów i mistrzów sztuki nowoczesnej na aukcjach Christe's i Sotheby's



Rynek dzieł sztuki na świecie ma się dobrze, dowodzą tego ostatnie sprzedaże na aukcjach sztuki impresjonistów i sztuki nowoczesnej dwóch największych domów aukcyjnych  Christie's i  Sotheby's. Łącznie na londyńskich aukcjach domu Christie'a i Sotheby's w zeszłym tygodniu sprzedano dzieła za 280 mln funtów.

Portret Jeanne Hebuterne, muzy i kochanki Amedeo Modiglianiego sprzedano 6 lutego w domu Christie's w Londynie na aukcji dzieł impresjonistów i modernistów za 26,9 mln funtów. Cenę obrazu szacowano na 16-22 mln funtów.

Portret „Jeanne Hébuterne (Au chapeau)” Modigliani namalował w 1919 roku na krótko przed swoją śmiercią w 1920 roku. W kilka dni później zrozpaczona 22-letnia Jeanne, będąca drugi raz w ciąży z włoskim malarzem, popełniła samobójstwo.

Modigliani zmarł bardzo młodo, w wieku 35 lat, zdążył namalować stosunkowo niewiele obrazów,  dlatego jego dzieła rzadko są wystawiane na aukcjach, a gdy już się na nich pojawią, budzą duże emocje. W  2010 roku obraz „La Belle Romaine” ustanowił rekordową kwotę za jego dzieło, osiągnąwszy na aukcji domu Sotheby's w Nowym Jorku 68,9 mln dolarów. Portret Jeanne Hébuterne kupił anonimowy nabywca, wcześniej obraz należał do kolekcjonera, nabył dzieło w 2006 roku za 16,3 mln funtów.



Drugą z kolei wysoką cenę na aukcji w domu Christie's uzyskał obraz Pierre-Auguste Renoira ukazujący siedząca w parku kobietę z parasolką. Kupiony został przez amerykańskiego kolekcjonera za 9,6 mln funtów, powyżej ceny szacunkowej 4-7 mln funtów.


Dzień wcześniej obraz Pabla Picassa z 1932 roku "Femme assise près d’une fenêtre" został sprzedany w domu Sotheby's za 28,6 mln funtów.  Obraz przedstawia Marie-Thérèse Walter, kochankę artysty. Inny portret Marie-Thérèse Walter „Nu au plateau de sculpteur” powstały również w roku 1932, trzy lata temu  sprzedano w Nowym roku za rekordową kwotę 106,5 mln dolarów. Łącznie na aukcji w Sotheby's sprzedano dzieła impresjonistów i modernistów za 145 mln funtów.

Alicja Wilczak


1.Amedeo Modigliani „Jeanne Hébuterne (Au chapeau)” 1919 r.
2. Pierre-Auguste Renoir L’ombrelle, 1878 r.




Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

środa, 6 lutego 2013

Edouard Manet - portretowanie życia


Wystawa „Manet. Portraying Life" w Royal Academy of Arts  w Londynie jest pierwszą wystawą retrospektywną poświęcona twórczości portretowej Edouarda Maneta.

Zainteresowanie Maneta portretem nigdy nie zostało zbadane w formie wystawy, mimo to portrety stanowią około połowę jego dorobku artystycznego. Edouard Manet uznany przez historię jako heroiczny modernista, który łamał zasady wyznaczane przez Francuską Akademię, mniej znany jest jako portrecista. Malarz czerpiąc ze źródeł tradycji potrafił połączyć ją z elementami współczesności, przez co zyskał miano malarza życia współczesnego.

Wystawa składa się z ponad 50 prac wśród nich są obrazy najczęściej portretowanej przez malarza osoby - jego żony Suzanne Leenhoff, a także Antonina Prousta, Emila Zoli i Stéphana Mallarmégo oraz sceny z życia codziennego, które ujawniają  jego nowoczesne podejście do portretu. Zamawiane portrety mówią zwykle więcej o idei i artystycznej modzie epoki, niż o samym artyście. Malarz jednak sam wybierał swoich modeli, przedstawiał ich w wymyślonej przez siebie, bardziej swobodnej pozie. 


Chociaż Manet otwarcie nawiązywał do tradycji wielkich mistrzów, jego malarstwo spotykało się z krytyką tradycjonalistów. Artysta w odróżnieniu od akademików, którzy powielali stare wzory bez inwencji, traktował tradycję, jako pretekst do przedstawienia nowatorskich rozwiązań i uwspółcześniania tradycji. Manet szokował, ponieważ zerwał z konwencjonalnym malowaniem alegorii i starał się przedstawić to, co widzi. Dlatego tak wielkie oburzenie wzbudził słynny obraz „Olimpia” (1863 r.), w którym przyjęta konwencja przedstawienia aktu została złamana przez sportretowanie realnej, rozpoznawanej przez ówczesnych widzów postaci – Victorine Meurent.



Kontrowersje budziło nie tylko to, co przedstawiał artysta, ale także jego sposób malowania.
Artysta nakładał farby metodą alla prima, czyli bezpośrednio na zaprawie, co dawało bardziej ekspresyjny efekt, odmienny od starannie wykończonego przez akademików obrazu. W obrazie „Koncert w ogrodzie Tuilleries” 1862 r. - nazwanym często pierwszym obrazem impresjonistycznym, ze względu na technikę malarską oraz temat zaczerpnięty z życia i osadzony w plenerze, artysta sportretował wielu przyjaciół i znanych artystów m.in. Charlesa Baudelaire'a, Jacquesa Offenbacha a także samego siebie.


Alicja Wilczak



Royal Academy of Arts Londyn
26 stycznia – 14 kwietnia 2013

www.royalacademy.org.uk

1. Edouard Manet, Kolej żelazna, 1872-73.
2. Edouard Manet, Berta Morisot w czarnym kapeluszu i bukietem fiołków, 1873 r.
3. Edouard Manet, Koncert w ogrodzie Tuilleries, 1862 r.



Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

sobota, 2 lutego 2013

Irena Snarska

Irena Snarska, Dziewczyna z Granandy, 1998 rok

Irena Snarska (1934 – 2013) – profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, jedna z najbardziej znanych współczesnych artystów grafików i cenionych pedagogów w tej dziedzinie sztuki. Artystka grafikę warsztatową wybrała jednak przypadkowo. Najpierw studiowała na Wydziale Architektury na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, a grafika była dodatkowym przedmiotem. Z czasem jednak ten obszar sztuki stał się ulubionym środkiem wyrazu dla Ireny Snarskiej. 

Irena Snarska, Garść ziemi lwowskiej, 2001 rok


Technika, którą uprawiam, akwaforta i akwatinta, wymaga pracy w metalu, ma w sobie coś i zimnego i twardego i trującego i... niespodziewanego. Niespodziewanego, gdyż nawet przy największym doświadczeniu może ona zawsze spłatać jakiegoś figla lub coś sama dopowiedzieć. Myślę, że nie jest grzechem wykorzystanie podpowiedzi techniki, ja się w nią wsłuchuję z pokorą. Bo sam proces pracy - od rysunku na metalu aż po odbitkę - niesie ze sobą szereg problemów ubocznych, nie tylko technicznych, dostarczających pewnych doświadczeń, które mobilizują do rozwiązywania ich przy realizacji kolejnych prac. *


Irena Snarska, Chopinowskie mazurkowanie


Artystka stworzyła indywidualny styl, w którym główną odgrywa symbolika religijna. Wywodząca się z malarstwa materii charakterystyczna siatka żył i spękań stanowi rozpoznawalny stylistyczny motyw jej twórczości. W latach 80. Irena Snarska była jednym z tych artystów, którzy aktywnie działali w ruchu kultury niezależnej. Uczestniczyła w strajku w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie była wykładowcą, była  także zaangażowana w działalność „Solidarności". W tym czasie, twórczość artystki zdominowana była przez ciemną kolorystykę i tematykę metafizyczną.

Irena Snarska, Czarna Madonna, 1982 rok

Irena Snarska - urodziła się w 1934 r we Lwowie. Studiowała na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Architektury Wnętrz. W latach 1956-62 studiowała grafikę w pracowni prof. Andrzeja Rudzińskiego. Dyplom uzyskała w 1962 roku w legendarnej pracowni ilustracji książkowej prof. Jana Marcina Szancera. W latach 1969-70 stypendystka rządu francuskiego. Pracę zawodową w ASP w Warszawie rozpoczęła w 1972 r. i pracowała tam do 1993 roku. Ponad dwadzieścia wystaw indywidualnych, wielokrotnie nagradzana na krajowych i zagranicznych, międzynarodowych wystawach. Prace w zbiorach muzeów polskich i zagranicznych. Irena Snarska odeszła 29 stycznia 2013.

Alicja Wilczak

Fot. źródło: www.napiorkowska.pl


*źródło: http://cotam.info/archiwum/nr24/strona03.htm


Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

piątek, 1 lutego 2013

Galeria Sztuki XX i XXI Wieku w Muzeum Narodowym w Warszawie



Muzeum Narodowe w Warszawie nareszcie doczekało się Galerii Sztuki XX i XXI wieku. Muzeum prezentuje panoramę polskiej sztuki ostatnich 100 lat.

Galeria Sztuki XX i XXI Wieku w Muzeum Narodowym, której kuratorem jest Piotr Rypson pokazuje historię sztuki polskiej od powstania Odrodzonego Państwa do III Rzeczpospolitej. Ekspozycja rozpoczyna się od  dzieł powstałych w Dwudziestoleciu Międzywojennym. W tej części zobaczymy prace Xawerego Dunikowskiego, Formistów, ekspresjonistów z grupy Bunt, przedstawicieli awangardy m.in. Władysława Strzemińskiego, Katarzyny Kobro, Henryka Berlewi, Mieczysława Szczuki.

W dalszej części wystawy prezentowane są prace członków grupy Komitet Paryski – J. Cybisa, J. Czapskiego, A. Nacht-Samborskiego, Z. Waliszewskiego, a także malarzy zwracających się ku sztuce dawnej, klasycyzującej: T. Pruszkowskiego, W. Wąsowicza, M. Kislinga oraz portret kobiety Tamary Łempickiej "Lassitude (Znużenie)" - jedyna praca artystki znajdująca się w polskich zbiorach państwowych.
.


W osobnej sali pokazano kino awangardowe - filmy Themersonów, Czekalskiego, a także surrealistyczne fotomontaże K. Podsadeckiego, heliografie K. Hillera oraz malarstwo Rafała Malczewskiego z lat 30.

Okres II wojny światowej obrazują rysunki Władysława Strzemińskiego, tomik poezji Juliana Przybosia ilustrowany przez Marię Jaremę oraz tworzone w obozie koncentracyjnym grafiki Mieczysława Wejmana. Zaskakującym elementem tej części wystawy są pieśni obozowe zapomnianego w Polsce pieśniarza Aleksandra Kulisiewicza, który zamknięty przez pięć lat w obozie koncentracyjnym stworzył archiwum pieśni obozowych. Po wojnie wykonywał je w pasiaku, ze specyficzną artykulacją głosu. 


Temat wojennej traumy jest przedstawiony poprzez pokazanie dzieł, które podejmują ten motyw od okresu po wojnie do prac współczesnych: "Autobus" B. Linkego z 1959-62, "Rozstrzelanie surrealistyczne" T. Wróblewskiego, dzieło Z. Libery "Lego Obóz koncentracyjny" z 2001 oraz "Podkreślam! Nigdy nie zrobiłem pracy o Holokauście" O. Dawickiego z 2012.

Lata 70. w sztuce polskiej reprezentują  prace  Jerzego "Jurry" Zielińskiego, artystów z kręgu performansu: Zbigniewa Warpechowskiego, Akademii Ruchu, Zygmunta Piotrowskiego, Andrzeja Partuma, a także sztuka feministyczna - Natalii LL.



Lata 80. reprezentują obrazy Łukasza Korolkiewicza np."13 grudnia 1981 rano" – o rozpoczęciu stanu Wojennego, Gruppy oraz prace z kręgu Kultury Zrzuty.



Wystawę zamykają prace artystów najsilniej obecnych dziś na rynku sztuki Wilhelma Sasnala, Jadwigi Sawickiej, Zofii Kulik oraz Roberta Maciejuka. Są tu także prace, które podejmują problem sensu sztuki - fikcyjna okładka "Przekroju" Zbigniewa Libery, nekrologi z błędami Oskara Dawickiego, wideo Katarzyny Kozyry, film Azorro o przeciętnej rodzinie koneserów sztuki oraz zapis telewizyjnego performansu grupy Sędzia Główny.

 Alicja Wilczak







Galeria Sztuki XX i XXI wieku
Muzeum Narodowe w Warszawie
www.mnw.art.pl


Fot. źródło: www.mnw.art.pl
1. Stanisław Ignacy Witkiewicz, Kompozycja fantastyczna, 1915-1920, olej, płótno, 56 x86 cm
2. Józef Czapski, Mężczyzna na wystawie, 1959, olej, płótno, 8,5 x 116 cm, 
3. Andrzej Wróblewski, Rozstrzelanie surrealistyczne (Rozstrzelanie VIII) 1949 r, olej, płótno, 129 x 198 cm
4. Edward Krasiński, Intervention 8, 1975, akryl, płyta pilśniowa, 100,5 x 70 cm
5. Łukasz Korolkiewicz, 13 grudnia 1981 rano, 1982, olej, płótno, 89 x 190 cm

6. Wilhelm Sasnal, Bayer, 2000, olej, płótno, 177 x 177 cm



Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone