niedziela, 25 listopada 2012

Xięga Bałwochwalcza Brunona Schulza w Krakowie

 
Muzeum Narodowe w Krakowie prezentuje wystawę grafik Brunona Schulza z cyklu „Xięga Bałwochwalcza” powstałych w latach 1920-1921.

Tematem grafik Brunona Schulza są obsesje mężczyzn związane z kobietami i bałwochwalczy hołd oddawany kobietom przez mężczyzn. Te groteskowe i pełne erotyzmu przedstawienia artysta wykonał techniką clichè-verre. Schulz pisał o niej tak:

Metoda, którą się posługuję, jest żmudna. Nie jest to akwaforta, ale tzw. cliché-verre – płyta szklana. Rysuje się igłą na warstwie czarnej żelatyny pokrywającej szkło, w ten sposób otrzymany negatywny, przeświecający rysunek traktuje się jak negatyw fotograficzny, tj. kopiuje się w ramce fotogr. na papierze światłoczułym, wywołuje, utrwala i zmywa – proceder jak przy odbitkach fotograficznych; koszt znaczny – praca także.” (Bruno Schulz, Księga listów, pod red. Jerzego Ficowskiego).


Schulz pracował nad grafikami wyłącznie w domu, czasem korzystając z pomocy siostrzeńca lub jego kolegów. Nie chcąc ujawniać przed nimi, że grafiki „Xięgi” wynikały z jego własnej inwencji twórczej, mówił chłopcom, że są to ilustracje do powieści „Wenus w futrze” Sacher-Masocha, drugorzędnego pisarza austriackiego, od którego nazwiska urobiony został termin „masochizm”, nazwa dewiacji nieobcej samemu Schulzowi.

Obrazy budziły kontrowersje wśród ówczesnych odbiorców. Niektórzy twierdzili, że są anachroniczne, inni natomiast dostrzegali w nich pornograficzny i satanistyczny charakter. 



Pokazywane na wystawie grafiki pochodzą ze zbiorów Biblioteki Jagiellońskiej, Muzeum Narodowego w Krakowie i Muzeum Literatury w Warszawie.

Alicja Wilczak


Fot 1. Bruno Schulz, "Dedykacja" (Introdukcja), 1920, cliché-verre na papierze, 13,5 x 18 cm
Fot.2. Bruno Schulz, "Ogiery i eunuchy" (Eunuchy i ogiery), 1920-1921, cliché-verre
Fot 3 . Bruno Schulz, "Zuzanna i starcy", 1920-1921, cliché-verre na papierze, 23,5 x 17,5 cm


Muzeum Narodowe w Krakowie

Galeria Sztuki Polskiej XX wieku

8 listopada 2012 - 9 stycznia 2013




Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

sobota, 24 listopada 2012

Młody van Dyck w Muzeum Prado


Wczesny okres twórczości Antona van Dycka obejmujący lata 1613 – 1621 jest tematem wystawy zainaugurowanej 20 listopada wernisażem w madryckim Muzeum Prado. Czas, w którym flamandzki artysta pozostawał uczniem i asystentem Rubensa, to również ważny etap w kształtowaniu języka malarskiego, który ostatecznie uczynił z van Dycka jednego z najsłynniejszych twórców nie tylko flamandzkich, ale i całej epoki baroku.

W ciągu ośmiu lat przed swoim wyjazdem do Włoch van Dyck namalował ponad 160 obrazów, z czego wiele wielkoformatowych, o skomplikowanej kompozycji. Są wśród nich portrety oraz prace przedstawiające sceny historyczne, mitologiczne czy religijne, będące świadectwem wpływów Rubensa, którego van Dyck okazał się najzdolniejszym uczniem. Wpływy te można śledzić podczas wystawy – mieszają się one z własnymi eksperymentami van Dycka w zakresie formy: tendencji do malowania surowych twarzy ludzkich, bez idealizowania czy kolorystyce inspirowanej malarstwem weneckim. Coraz większa samodzielność i intensywność stylistyczna malowanych obrazów zaskakuje dojrzałością, niezwykłą jak na niespełna dwudziestoletniego wówczas artystę.




 Wystawa w Prado to jedna z największych poświęconych van Dyckowi i jedyna taka w Hiszpanii. Prezentuje ponad 90 obrazów i rysunków, z których większość należy do kolekcji Muzeum Prado, jak również prace pochodzące z innych muzeów na świecie, na przykład z Gemäldegalerie w Dreźnie czy z Ermitażu w Sankt Petersburgu. Wśród eksponowanych dzieł znajdują się między innymi takie obrazy jak Pijany Sylen, Święty Hieronim, Opłakiwanie, Samson i Dalia czy Autoportret z 1916 roku. 



Hanna Szczęśniak

Wystawę można oglądać do marca 2013 roku.
 www.museodelprado.es

Fot.1 Anton Van Dyck, Autoportret. olej na płycie, 43 x 32,5 cm, 1615, Wiedeń, Gemäldegalerie der Akademie der bildenen Künste
Fot.2 Anton Van Dyck, Pijany Sylen, olej na płótnie, 107 x 90 cm, Drezno


Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

środa, 21 listopada 2012

Oblicza kobiecej natury


Katarzyna Szydłowska przedstawia różne oblicza kobiecej natury. Czasami demonstruje jej kusicielską  stronę, innym razem kładzie nacisk na ukazanie kobiety niemalże jako nadprzyrodzonej istoty. Artystka niezmiennie próbuje uchwycić piękno kobiecego ciała. Kobiety malowane przez nią ukazywane są jako postaci eteryczne, a zarazem fascynujące majestatycznością. Dostrzeżone w różnych momentach codzienności wabią wzrokiem, przenikliwym spojrzeniem, olśniewają urokiem i osobliwym wdziękiem.

Artystka z wielkim wyczuciem maluje każdy fragment ciała. Oczy - raz zamknięte, innym razem spoglądające w dal wydają się przeszywać duszę odbiorcy. Usta - czasem nasycone czerwienią a innym razem blade, lekko przykryte stają się symbolem potęgującym kobiece piękno. Odsłonięte plecy, ramiona - to te elementy kobiecego ciała, które eksponuje. W obrazach pojawiają się też atrybuty takie jak kwiaty, czy perły - podkreślające kobiecość. Nieco sentymentalne tytuły prac (na fotografii obraz Katarzyny Szydłowskiej "Zapomniałam") podkreślają swoisty czar obrazów. Wszystkie doskonale korespondują z przedstawianą treścią dzieł. Jest w tym pewna harmonia i doskonała przemyślana kompozycja. 

Wernisaż malarstwa Katarzyny Szydłowskiej
Galeria Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
ul.Świętokrzyska 32, Warszawa
22 listopada 2012, o godz. 19.00

Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

wtorek, 20 listopada 2012

Wystawa malarstwa Katarzyny Szydłowskiej w Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej



Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

sobota, 17 listopada 2012

Odkryte dzieło Rubensa w Rosji

Rosyjscy eksperci twierdzą, że obraz „Maria Magdalena w żałobie z siostrą Martą”, znajdujący się w muzeum w Irbicie – małym mieście na Uralu, jest autentycznym dziełem Petera Paula Rubensa.

Dotychczas uważano, że obraz jest kopią pierwotnego dzieła, lecz renowacja i analiza chemiczna ujawniła, że obraz pochodzi z XVII wieku. Viktor Korobov z Ermitażu w Sankt Petersburgu przypisuje autorstwo obrazu Rubensowi oraz jego uczniom. Dyrektor muzeum w Irbicie, Valery Karpov twierdzi, że twarz Marii Magdaleny mogła być namalowana przez samego Rubensa a postać siostry – Marty przez uczniów Mistrza.

Obraz został przeniesiony z Ermitażu do muzeum w Irbicie w 1975 roku, gdy młody wówczas dyrektor - Valery Kaprov zabiegał o powiększenie zbiorów, mógł wtedy tylko liczyć na dobrej jakości kopie obrazów. Malowidło znajdowało się w archiwum muzeum, ze względu na zły stan zachowania. Dopiero rok temu muzeum otrzymało dofinansowanie na renowację obrazu.

Pod koniec XIX wieku obraz należał do nauczyciela Wojskowej Akademii. W 1931 roku został zarekwirowany przez bolszewików i przekazany do Ermitażu oraz oznaczony jako kopia Rubensa.



Obraz z Muzeum w Irbicie bardzo przypomina oryginał znajdujący się w Kunsthistorisches Museum w Wiedniu. Peter Paul Rubens miał w zwyczaju malować kilka wersji tego samego przedstawienia, nawet do ośmiu kopii. Często także korzystał z pomocy uczniów. Obraz z Muzeum w Irbicie zostanie poddany dalszej analizie ekspertów i z czasem dowiemy się czy na pewno jest to prawdziwe dzieło Rubensa.

Alicja Wilczak


Fot Peter Paul Rubens „Pokutująca Maria Magdalena”1620 r, 157x205 cm, olej na płótnie, Kunsthistorisches Museum, Wiedeń Austria

źródło: artdaily.com

Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

czwartek, 15 listopada 2012

Maurizio Cattelan - AMEN





Dzisiaj o godzinie 18 Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie otwiera wystawę Amen Maurizio Cattelana. To pierwszy w Polsce indywidualny projekt jednego z najbardziej znanych i najbardziej cenionych artystów współczesnych na świecie. Jego ubiegłoroczna retrospektywa prac w nowojorskim Muzeum Guggenheima należała do „najgorętszych” wydarzeń artystycznych sezonu. Wystawa w Zamku Ujazdowskim pokazuje jedne z ostatnich prac artysty. Maurizio Cattelan stawia w nich pytania o współczesne rozumienie śmierci, poświęcenia, przebaczenia, genezy zła w człowieku, narodowej tożsamości i historycznej pamięci.

Prace Cattelana są bardzo osobistym i dramatycznym pytaniem o sens cierpienia, które wypieramy z naszej świadomości, a które jest integralnym składnikiem życia – od narodzin aż do śmierci. Umierający koń i udręczona kobieta zmuszają do refleksji nad etycznym i antropologicznym wymiarem ofiary i umierania. Realizm rzeźb przywołuje na myśl zarówno werystyczną ikonografię średniowiecza, jak i obrazy Caravaggia. Brudne stopy kobiety i powieszonego dziecka każą nam pamiętać, że jeszcze przed chwilą stąpali po ziemi, chodzili między nami.

W spustoszonej przez kataklizmy XX wieku Warszawie prace Maurizio Cattelana nabierają szczególnego wymiaru – stają się artystycznym komentarzem dla katolickiego credo: co to właściwie znaczy miłować swych wrogów? Co znaczy odpuszczać winy naszym winowajcom? Ewokując traumy historii, sztuka Cattelana stanowi trudne wyzwanie dla tożsamości Polaków: w jakim stopniu nasza pamięć narodowa jest formą zapominania? W jakim stopniu to, o czym nie chcemy pamiętać, nas determinuje – stanowi swoistą formę ukrytej pamięci?

Wystawa potrwa do 24 lutego 2013 

źródło: www.csw.art.pl
oprac.Katarzyna Kucharska

Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

wtorek, 13 listopada 2012

„Waldemar Świerzy - legenda polskiego plakatu. Dzieło i postać ” w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie


Podczas odbywającej się w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie wystawy pt.:„Waldemar Świerzy  - legenda polskiego plakatu. Dzieło i postać ” zostanie zaprezentowanych ponad 180 obiektów jednego z mistrzów „polskiej szkoły plakatu”, plakacisty, grafika - Waldemara Świerzego. Oprócz plakatów można będzie podziwiać także inne dzieła: druki wydawnicze, rysunki, litografie, szkice i projekty do plakatów, pochodzące ze zbiorów Muzeum Narodowego w Poznaniu, Galerii Plakatu Piotra Dąbrowskiego z Warszawy oraz z archiwum artysty.

Waldemar Świerzy urodził się 9 września 1931 r. w Katowicach. W 1946 r. zapisał się do Państwowej Szkoły Sztuk Pięknych w Katowicach, przekształconej w 1947 r. w Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych a następnie w Wydział Grafiki, filię krakowskiej ASP (obecnie samodzielna Akademia Sztuk Pięknych). Dyplom uzyskał w 1952 r. w katedrze prof. Józefa Mroszczaka. Za namową Mroszczaka, który został kierownikiem graficznym Wydawnictwa Artystyczno-Graficznego (WAG-u) przeniósł się do Warszawy. Początkowo współpracował głównie z WAG-iem i Centralą Wynajmu Filmów (CWF), później nawiązał kontakty z teatrami i wydawnictwami w Warszawie a w następnych latach także na terenie kraju. Otrzymywał również zlecenia z zagranicy. Projektował plakaty i inne formy graficzne dla agencji reklamowych i wydawnictw w Danii ("Minerwa", "Munksgaard"), Holandii i RFN, teatrów w Münster, Osnabrück, Bonn. Projektował oprawę graficzną polskich pawilonów międzynarodowych na targach w Nowym Jorku (1958), Lipsku i Wiedniu (1959), Casablance (1965) i Poznaniu oraz polskich wystaw przemysłowych (w zespole) w Pekinie (1961), Moskwie, Mińsku, Leningradzie i Tbilisi (1959, 1969). W latach 1965 -1994 prowadził zajęcia w Państwowej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu jako kierownik Pracowni Grafiki Projektowej. W 1994 r. objął pracownię plakatu na Wydziale Grafiki warszawskiej ASP. Niezależnie od tego w 1970 r. prowadził cykl wykładów w Hawanie, w latach 1979-80 na Uniwersytecie w Meksyku, w 1985 r. prowadził zajęcia w Hochschule der Künste w Berlinie, a w 1989 r. na uczelni w Kassel.


Brał udział w pracach jury licznych międzynarodowych wystaw i konkursów na plakat, m.in.: w Brnie (1978), Fort Collins, Colorado (1978), Meksyku (1979), Lahti (1981), Toyamie (1988), Sofii (1995) i Warszawie (1984, 1986 i 1996). W latach 1979 - 1994 przewodniczył Międzynarodowemu Biennale Plakatu w Warszawie; od 1966 r. - członek Alliance Graphique Internationale (AGI).

W 1997 r. otrzymał tytuł Profesora Honorowego Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie (odpowiednik Doctora Honoris Causa w innych uczelniach).

Prace artysty znajdują się w zbiorach polskich jak i zagranicznych m.in.: Stedelijk Museum, Amsterdam; Moravska Galerie, Brno; Kunstbibliothek, Berlin; Bibliothek Forney, Paryż; Ermitaż, Petersburg; Institut of Contemporary Art, Londyn; Museum of Modern Art, Toyama; Muzeum Narodowe, Poznań; Muzeum Plakatu, Warszawa-Wilanów. Kuratorem wystawy jest Zdzisław Schubert



źródło: www.pgs.pl
oprac.Katarzyna Kucharska

Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

środa, 7 listopada 2012

Edward Hopper – wystawa w Grand Palais, Galeries Nationales w Paryżu



Edward Hopper – malarz, który przedstawiał, daleką od amerykańskiego mitu o sukcesie, przygnębiającą  rzeczywistość zwykłych ludzi. Bohaterowie jego obrazów są osadzeni w scenerii codziennej banalności życia - zimnych wnętrz hoteli, biur, pustych ulic, nocnych kawiarni. Malarstwo Hoppera jest interpretowane według różnych sprzecznych ze sobą pojęć. Jest  romantyczne i realistyczne, symboliczne a nawet formalistyczne – jego twórczość została przyporządkowana do każdego z możliwych sztandarów. Wystawa w Grand Palais pokazuje  złożoność oraz bogactwo oeuvre Hoppera.



Wystawa podzielona jest na dwie części. Pierwsza dotyczy wczesnej twórczości artysty z lat 1900 – 1924. Dzieła z tego okresu to prace powstałe w pracowni Roberta Henri'ego w New York School of Art, a także prace zainspirowane dziełami Wielkich Mistrzów, które artysta podziwiał podczas pobytu w Paryżu (1906 rok i 1909 i 1910 rok). Degas zainspirował Hoppera charakterystycznym kadrowaniem a także poetycką dramaturgią scen. Malarstwo Félixa Vallottona wyczuliło spojrzenie artysty na światło w obrazach Vermeera, a twórczość Waltera Sickerta stała się wzorem dla ikonografii obrazów Hoppera. Już w jego wczesnych obrazach pojawiały się charakterystyczne dla malarstwa Hoppera nastrój ciszy, wyobcowania i niedopowiedzenia.



Druga część ekspozycji przedstawia jego dojrzałą twórczość oraz indywidualny styl artysty. Chronologiczna prezentacja obrazów odzwierciedla ciągłość inspiracji i ulubionych motywów Hoppera jak: pejzaże, obrazy współczesnego miasta, puste wnętrza, samotne postaci pogrążone w myślach, świat teatru. Chociaż na jego malarstwo duży wpływ miała tradycja malarstwa europejskiego, artysta wypracował indywidualny styl, który inspirował przyszłe pokolenia artystów.


Alicja Wilczak


Grand Palais, Galeries Nationales, Paryż
10 października 2012 - 28 stycznia 2013
www.rmn.fr



Fot.1. Edward Hopper, Nighthawks (fragment obrazu), 1942, Art Insstitute of Chicago, www.rmn.fr 
Fot. 2 Edward Hopper, New York Interior 1921, olej na płótnie,61,6 × 74,3 cm Whitney Museum of American Art, New York (http://whitney.org/Collection/EdwardHopper)
Fot. 3
Edward Hopper, South Carolina Morning, 1955, 77,6 × 102,2 cm, Whitney Museum of American Art, New York (http://whitney.org/Collection/EdwardHopper)



Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

wtorek, 6 listopada 2012

Marlene Dumas: „Miłość nie ma z tym nic wspólnego”


Powyższe słowa będące tytułem jednej z prac Marlene Dumas z 1977 roku służą zarazem jako tytuł całej wystawy, którą do 14 listopada można oglądać w Galerii Zachęta Warszawie. Nie jest to jednak retrospektywa  całego dorobku artystki, ale zorganizowany w ścisłej współpracy z Marlene Dumas pokaz jej wczesnych prac, powstałych do pierwszej połowy lat 80. oraz kilku późniejszych obrazów.

Wśród eksponatów wystawy oprócz tworzonych we wczesnym okresie jej twórczości rysunków i kolaży, znajdują się także teksty autorstwa malarki. Słowo pisane zawsze było dla Marlene Dumas bardzo ważne – nie tłumaczyło jej twórczości, ale stanowiło swoista grę z obrazem malarskim, będącą jego rozwinięciem i pozwalającą na odczytanie go w szerszym kontekście. Jednak malarstwo Dumas wchodzi w dialog nie tylko z jej własnymi tekstami, ale również z wieloma innymi elementami kultury: nawiązuje do ikon polityki, feminizmu, sztuki. Robi to w sposób niebezpośredni, korzystając z przedstawień już przetworzonych przez inne sztuki – jak film czy fotografia. Tak jest na przykład w przypadku obrazu „Śmierć autora” (2003), będącego przetworzeniem pośmiertnego zdjęcia Célina. W twórczości Marlene Dumas dominuje tematyka ludzkiego ciała – jest ona punktem wyjścia do poruszania takich kwestii jak śmierć, przemoc czy seksualność człowieka. Prace te nie pozostawiają odbiorcy obojętnym. Niezwykła ekspresywność pokazywanych w Zachęcie dzieł jest świadectwem prób przełożenia gestu i emocji na język sztuki, które malarka podejmowała u początków swojej artystycznej pracy. Mówiła o nurtujących ją sprawach poprzez negowanie i wydobywanie z nich nowych sensów.



W Zachęcie znajdziemy też portrety, w których uwagę przyciąga brak detali i charakterystyczna „polaroidowi” kolorystyka. Są to zarówno same twarze jak i portrety ciał w „pornograficznych” pozach. Obrazy pokazywane w Zachęcie wchodzą w rozmaite relacje między sobą – łączą się w pary, kontrastują, wzajemnie dopełniają i podważają swoje znaczenia, budząc silne, często skrajne emocje.
Jest to pierwsza wystawa Marlene Dumas w Polsce – wcześniej polscy odbiorcy mogli zapoznać się z jej pracami jedynie podczas Triennale Rysunku we Wrocławiu w 1981 roku.


Marlene Dumas urodziła się w 1953 roku w RPA. Studiowała sztuki piękne na uniwersytecie w Kapsztadzie. W 1976 roku wyjechała na stypendium do Holandii – tam już została i tworzyła, by stać się jedną z najsłynniejszych holenderskich malarek. Jej prace prezentowane były między innymi podczas Documenta 7 i 9 w Kassel, na 46. Biennale w Wenecji, a także w wielu galeriach holenderskich i światowych. Obecnie przygotowywana jest obszerna retrospektywa twórczości Dumas w Tate Modern (przewidziana na 2014 rok), a w październiku bieżącego roku artystka otrzymała Johannes Vermeer Award 2012, prestiżową państwową nagrodę przyznawaną holenderskim artystom.

 Hanna Szczęśniak

Zachęta Narodowa Galeria Sztuki
 06.10 - 14.11
www.zacheta.art.pl


Fot. źródło: www.zacheta.art.pl
Fot. 1 Marlene Dumas, Emily, 1984-1985, dzięki uprzejmości Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed (depozyt w Museum of Moderne Kunst Arnhem), fot. Marc Pluim
Fot. 2 Marlene Dumas, Nie będę mieć rośliny doniczkowej, 1977 kolekcja, De Ateliers, Amsterdam, fot. Peter Cox
Fot. 3 Marlene Dumas, Shelly, 1975, wł. artystki, dzięki uprzejmości artystki, fot. Peter Cox



Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone