środa, 8 maja 2013

Galeria Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej

Szanowni Państwo,

zapraszamy na stronę www.artissimo.pl
Niech będzie to dla Państwo miejsce spotkań ze sztuką.

Zapraszamy także do odwiedzenia Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
w Warszawie, Poznaniu oraz w Brukseli. 


www.napiorkowska.pl

Udostępnij

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

poniedziałek, 25 marca 2013

Historia bajkowej porcelany


 

Porcelana firmy Goebel ma długa tradycję, a przysłużyli jej się m.in. cenieni projektanci: Thomas Adam, Stephan Ziege, Charlotte di Vita, Louis Féraud czy słynny Walt Disney. Historia firmy Goebel Porzellan GmbH sięga XIX w., a dokładnie 30 stycznia 1871 r. To właśnie wtedy ambitny William Goebel ze swoim ojcem Franzem Detleffem założyli w bawarskim Rödental manufakturę produkującą porcelanę. W 1878 r. została przekształcona w Fabrykę Porcelany „Wilhelmsfeld”. Przedsiębiorstwo rozwija się i zdobywa nowe rynki np. Stany Zjednoczone. Staje się synonimem luksusu, a figurki zwierząt i ludzi znakiem rozpoznawczym firmy – mówi doradca ds. rozwoju i inwestycji Goebel Porzellan w Polsce Amadeusz Majtka.
Od 1911 r. przewodnictwo w firmie obejmuje wykształcony w Nowym Jorku Max Louis Goebel. Poza porcelaną w stylu rokoko pojawiają się prawdziwe dzieła sztuki w stylu barokowym czy Art Déco. W 1935 r. na czele firmy staje Franz Goebel.
Przełomem staje się rok 1950 i umowa z koncernem Walt Disney na produkcję figurek z najbardziej znanymi postaciami producenta filmów animowanych: Mickey, Minnie czy Królewny Śnieżki. W roku 1977 na fali entuzjazmu dla wyrobów firmy powstaje jego pierwszy klub kolekcjonerów – w USA. W następnych latach Goebel Porzellan zacieśnia jeszcze bardziej współpracę z artystami przy tworzeniu i projektowaniu swoich wyrobów – zaznacza Amadeusz Majtka. Obecnie możemy spotkać firmowe figurki w wielu cenionych muzeach na całym świecie. W 2010 r. firmę przejmuje PM Kapital GmbH & Co. KG, przedsiębiorstwo od wielu lat znane w przemyśle ceramicznym.

Amadeusz Majtka

Fot. Goebel Porzellan GmbH

Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

piątek, 22 marca 2013

Targi TEFAF Maastricht


Jeszcze tylko do niedzieli 24 marca trwać będą  targi sztuki TEFAF Maastricht – najważniejsze targi sztuki dawnej.

Na tegorocznych targach wystawione są między innymi takie arcydzieła jak obraz Jacoba Jordaensa „Spotkanie Odyseusza i Nauzykai” (1593/78) z kolekcji Johnny'ego van Haeftena. Studium tej kompozycji – szkic do gobelinu, który nigdy nie został wykonany, prezentowany jest na stoisku Jeana-Luca Baroniego. Obydwie prace eksponowane są na targach po raz pierwszy od wielu stuleci.



Na targach nie zabrakło także dzieł czołowych przedstawicieli sztuki nowoczesnej, na przykład obraz  „Le Chasseur” Chaima Soutine'a z 1928 roku, collage Jeana Dubuffeta „Site Urbain" z 1962 roku, czy praca Roya Lichtensteina „The Den”(1990-1996).

W sekcji antyków zaoferowano przegląd sztuki dekoracyjnej, między innymi biurko autorstwa Jeana-Henriego Riesenera (1734-1806), które znajdowało się w kolekcji księcia Joachima Murata, a stworzone zostało dla  cesarza Napoleona I.



Prezentowane są także ciekawe obiekty z dziedziny nowoczesnego wzornictwa, na przykład unikalny regał z 1966 roku i nieregularny sześciokątny stół z 1949 autorstwa Charlotte Perriand (1903/99), który stał w mieszkaniu autorki w Rio de Janeiro.




TEFAF Maastricht 2013
15-24 marca 2013


Fotografie źródło: www.tefaf.com


 Alicja Wilczak

Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

czwartek, 21 marca 2013

Józef Szajna


Niedawno minęła rocznica urodzin profesora Józefa Szajny (ur. 13 marca 1922 w Rzeszowie, zm. 24 czerwca 2008 w Warszawie) – to okazja do przypomnienia twórczości tego artysty. Jako twórca zajmujący się różnymi dziedzinami sztuki - scenograf, teoretyk teatru, reżyser, malarz, grafik - Józef Szajna łączył doświadczenia tworząc nowatorskie rozwiązania zarówno w teatrze, jak i malarstwie.

Dorobek artystyczny Józefa Szajny to przede wszystkim prace odwołujące się do pamięci traumatycznych przeżyć II wojny światowej. Artysta był członkiem Związku Walki Zbrojnej, został aresztowany  i uwięziony w  obozie koncentracyjnym w Auschwitz, potem w Buchenwaldzie. Tragiczne doświadczenia znacząco odcisnęły się w jego twórczości. Za pomocą rekwizytów pamiątek, zdjęć z tamtych czasów przywoływał pamięć w takich realizacjach jak np. "Reminiscencje" (1969). W późniejszych pełnych symboliki pracach, na przykład w cyklu "Mrowisko”, także powracał do wcześniejszych przeżyć, dając przyszłym pokoleniom pretekst do refleksji nad historią i teraźniejszością.

W Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej oprócz prac z cyklu „Mrowisko” prezentowane są rysunki, akty z późniejszego okresu twórczości. W tych pracach doskonała, płynnie prowadzona kreska oddaje różne stany emocjonalne i wrażenia – zachwyt nad witalnością młodości, a także refleksję nad przemijaniem np.prace „Dwadzieścia” „Czterdzieści” „Sześćdziesiąt”.






Za pomocą delikatnej, płynnej kreski ukazuje żywotność młodego ciała. Gruba, nieregularna, cieniowana kreska odzwierciedla upływ czasu, który przejawia się w zwiotczeniu, pomarszczeniu ciała. Subtelny erotyzm, przedstawiony jest w takich pracach jak „Dwoje” czy „Poza czasem”, w których przenikające się formy tworzą ekspresyjną kompozycję. W tych wyrażonych za pomocą kilku gestów ręki rysunkach, artysta przedstawia intymność i zachwyt nad pięknem ludzkiego ciała, a także eksperymentuje z formą.

Alicja Wilczak





Fot. 1 Józef Szajna, z cyklu „Mrowiska” 1999 rok
Fot. 2. Józef Szajna „Dwadzieścia” 1996 rok
Fot. 3. Józef Szajna „Czterdzieści” 1996 rok
Fot. 4 Józef Szajna „Sześćdziesiąt” 1996 rok
Fot. 5. Józef Szajna „Dwoje” 1999 rok
Fot. 6 Józef Szajna „Poza czasem”1997 rok


Wszystkie prace prezentowane są w Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl




Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

poniedziałek, 18 marca 2013

Leszek Rózga


Dziś mija rocznica urodzin artysty. Profesor Leszek Rózga urodził się 18 marca 1924 w Zgierzu. Już w wczesnych latach odnalazł w sobie zamiłowanie artystyczne, które odziedziczył po matce. Jako młody chłopiec miał okazję skorzystać z pierwszych porad od Karola Hillera. Wejście w świat artystyczny poprzez baczne obserwowanie i podpatrywanie klasyków, obecność na licznych wystawach wpłynęły na rozwój solidnego fundamentu warsztatowego. Jego los obił się o rzeczywistość brutalnej wojny, gdy miał 15 lat. W czasie II wojny światowej przebywał na przymusowych robotach w Niemczech, gdzie pomimo zmęczenia niekończącymi się godzinami ciężkiej pracy, odnajdywał czas na poświęcenie się swojej pasji. Jak wyznaje, do dziś zachował portrety swoich współwięźniów tworzone w tamtym okresie.


Po powrocie do Polski w 1945 roku rozpoczął prywatne studia malarstwa i rysunku u Marii Skarbek-Kruszewskiej. W 1948 podjął studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi (obecnie Akademii Sztuk Pięknych), pod kierunkiem profesorów: Adama Rychtarskiego, Stefana Wegnera, Ludwika Tyrowicza i Władysława Strzemińskiego. W 1952 na skutek likwidacji Wydziału Plastyki Przestrzennej PWSSP w Łodzi, przeniósł się na Wydział Grafiki Propagandowej PWSSP w Katowicach - filii Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie poświęcił się malarstwu i grafice książkowej. Otrzymał dyplom w 1954 roku z malarstwa u Rafała Pomorskiego oraz z projektowania graficznego u Bogusława Góreckiego. W 1967 Rózga rozpoczął zajęcia dydaktyczne z zakresu grafiki w Państwowej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. Wraz ze Stanisławem Fijałkowskim i Romanem Artymowskim zorganizował w 1971 w łódzkiej uczelni Wydział Grafiki. W latach 1971 – 1978 sprawował funkcje prodziekana Wydziału Grafiki natomiast od 1975 roku kierownika Katedry Grafiki Warsztatowej. W 1979 roku został mianowany na profesora a w 1990 roku otrzymał tytuł  profesora nadzwyczajnego.
Jego prace uczestniczyły w licznych wystawach zbiorowych, w tym ogólnopolskich i międzynarodowych. Zrealizował 150 wystaw indywidualnych m. in. w Polsce, Niemczech, Austrii, Francji, Hiszpanii, Włoszech i Stanach Zjednoczonych.


Leszek Rózga jest wszechstronnym artystą: rysuje, maluje, tworzy grafiki. Od 1961 roku, ujmuje swoje prace w cykle. W twórczości L. Rózgi odnaleźć można przenikanie się czasów, motywów, fascynacji, trudności, emocji, refleksji. Prace oddają postawę artysty jako bacznego uczestnika życia, obserwatora przemian, lirycznego poety. Jego sztuka rozwija się zgodnie z rytmem życia, podlega nieustannym zmianom, zawsze otwarta i własna. Z pieczołowitą starannością przenosi w świat sztuki własne doświadczenia, które zdobył także podczas licznych podróży po świecie. Jest artystą, który odważnie przedstawia wartości etyczne, paradoksalnie ich nieustanne łamanie, przemoc, gwałt... Zespala w nich mistrzostwo warsztatu, stylizowanego na grafikę późnego średniowiecza i finezję delikatnego rysunku z surrealną wyobraźnią. Ponadto operuje w swych "erotycznych" grafikach także śmiałym humorem oraz ciekawą symboliką. Z uwagi na to, iż artysta podejmuje różnorodną tematykę, twórczość interpretowana jest na wiele sposobów. Kunszt metafory oraz mistrzowskie operowanie symbolami, sprawiają, iż artysta pozostawia odbiorcy szerokie pole interpretacji.

Izabela Zywert

Prace prof. Leszka Rózgi dostępne są w Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej 
www.napiorkowska.pl
Fot. 1 L. Rózga, Pigmalion,1998
Fot. 2 L. Rózga, Donkiszoteria - głowa Meduzy, 1962
Fot. 3 L. Rózga, Lizystrata - kurwiszon, 2004


Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :

Wszystkie prawa zastrzeżone

wtorek, 12 marca 2013

"Od Cranacha do Picassa" w Muzeum Narodowym we Wrocławiu

Prace najważniejszych malarzy hiszpańskich i artystów współpracujących z dworem hiszpańskim można będzie zobaczyć od 13 marca na wystawie „Od Cranacha do Picassa” w Muzeum Narodowym we Wrocławiu.  Wśród prezentowanych obrazów znajdą się prace m.in. Cranacha Starszego, El Greco, Zurbarána, Van Dycka, Rubensa, Tintoretta, Picassa i Miró. 


Eksponaty pochodzą z okresu obejmującego prawie pięćset lat i przedstawione są chronologicznie od drugiej tercji XVI wieku do 1973 roku. "Staraliśmy się zaprezentować na wystawie różne gatunki malarstwa – obrazy religijne, portrety, prace podejmujące motywy legendarne i mitologiczne, pejzaże, bukiety kwiatów, martwe natury i dzieła reprezentujące informel" - wyjaśnia José Manuel Cruz Valdovinos autor wstępu do katalogu wystawy.

W pierwszej sali pokazane zostaną najstarsze prace, wśród nich zupełnie wyjątkowy obraz Lucasa Cranacha Starszego. „Artysta malował bardzo dużo, powtarzał pewne obrazy, ale temat Święty Jan Chrzciciel nauczający jest pracą unikalną w jego dorobku. Ponieważ sygnowana jest ona znakiem w formie węża o opuszczonych skrzydłach wiemy, że powstała po roku 1537, w którym zmarł syn malarza, Hans”. Pokazywany Chrystus ukrzyżowany El Greco należy do późnego okresu twórczości tego artysty. Wydłużone proporcje ciała, dysproporcje fantastycznej wizji Toledo i efekty świetlne to cechy jego manieryzmu.


 
Nie zabraknie także szesnasto- i siedemnastowiecznych portretów namalowanych przez tak wybitnych malarzy jak Tintoretto, Van Dyck i Rubens. W następnych salach zwiedzający będą mogli prześledzić dalszy rozwój sztuki hiszpańskiej i zobaczyć przykłady malarstwa romantyków, realistów, impresjonistów i postimpresjonistów aż do różnych kierunków sztuki abstrakcyjnej. Ostatnia sala obejmuje malarstwo i rzeźby wielkich hiszpańskich artystów XX wieku, łącznie z dwoma najważniejszymi twórcami tego stulecia – Picassem i Miró. Popiersie rycerza III (1967) Picassa i Personnage (1973) Miró pokazują jak ich autorzy w bardzo zaawansowanym wieku posługują się swoimi uproszczonymi językami – syntetycznego kubizmu i abstrakcyjnego surrealizmu – za pomocą których przez dziesięciolecia ożywiali sztukę zachodnią.



Kolekcja Santander obejmuje malarstwo, rysunki, rzeźby, gobeliny i dzieła sztuki dekoracyjnej, a także setki monet bitych w Hiszpanii od III w. p.n.e. do wieku XX. Eksponaty albo pochodzą z instytucji bankowych, które weszły w skład Banku Santander, albo zostały niedawno zakupione. Duża część Kolekcji jest dostępna dla publiczności w Sali Sztuk Pięknych Santander, która mieści się w Ciudad Financiera de Boadilla del Monte (Madryt). Na zewnątrz budynku stoją rzeźby dużych wymiarów autorstwa uznanych współczesnych artystów, zagranicznych i hiszpańskich, zgodnie z przyświecającą kolekcji ideą nowoczesności i światowego zasięgu gromadzonych zbiorów.

 
Od Cranacha do Picassa.
Kolekcja Santander
12 marca - 6 czerwca 2013
Muzeum Narodowe we Wrocławiu

Fot.1. Lucas Cranach Starszy, Święty Jan Chrzciciel nauczający, ok. 1537-1540
Fot.2. Domenicos Theotocopoulos, El Greco, Chrystus ukrzyżowany, z Toledo w tle, 1604-1614
Fot.3. Pablo Picasso, Popiersie rycerza III, 1967



Źródło: Materiały Prasowe
www.mnwr.art.pl


Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

sobota, 9 marca 2013

Młodzi Artyści

Joanna Woyda (ur. 1981r. w Warszawie)


Joanna Woyda to artystka młodego pokolenia, postać fascynująca i utalentowana. Jej ewolucja malarska przeszła ciekawą drogę, której początek wyznaczyły studia w Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Malarstwa w Warszawie, w latach 2000-2005. Kwintesencją edukacji był dyplom z wyróżnieniem dziekańskim w 2005 roku w pracowni malarstwa prof. Wiesława Szamborskiego, oraz aneks w pracowni grafiki warsztatowej prof. Rafała Strenta.
Ponadto została wielokrotnie nagrodzona. Jej prace to głównie autoportrety zainspirowane konwencją fotografii. Swój wizerunek ukazuje czasem wyraźniej, czasem jakby za mgłą sprowadzając kolorystykę do wybranych, pojedynczych barw. Innymi charakterystycznymi motywami są: plaża i wizerunki miast. Artystka w swoich pracach akcentuje wybrany element, który stanowi nieodzowną część przemyślanej całości.


Fot. 1 J.Woyda, Plaża. Kobieta na lezaku
Fot. 2 J.Woyda, Autoportret

Martyna Wolna (ur. 1988r.)


W latach 2007 – 2012 studiowała na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, gdzie uzyskała dyplom w pracowni prof. Teresy Miszkin oraz w pracowni Sztuki Włókna prof. Aleksandra Widyńskiego.Wielokrotna stypendystka Rektora dla najlepszych studentów za wyniki w nauce i osiągnięcia. Otrzymała Nagrodę Grand Prix w konkursie „Artystyczny Indeks Hestii G” oraz Wyróżnienie Honorowe Fundacji im. Franciszki Eibisch. Jej obrazy nasycone są soczystymi kolorami, działając "terapeutycznie" na zmysły. Artystka w cyklu "Pompony" odzwierciedla niesamowitą moc i grę różnorodnych barw.


Źródło: www.napiorkowska.pl
Fot. 1 M.Wolna, Pompon 4
Fot. 2 M.Wolna, Pompon 13

 Anna Wypych


Anna Wypych to utalentowana młoda artystka, która ukończyła studia na wydziale malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Jest laureatką pierwszej nagrody Artystycznej Podróży Hestii w roku 2010, obejmującej miesięczne stypendium w Nowym Jorku oraz uczestniczką wystaw indywidualnych i zbiorowych w kraju i zagranicą. Źródłem inspiracji jest człowiek i jego kondycja. Artystka tworzy własną przestrzeń symboliczną, w której umieszcza elementy, tworząc swoisty świat zawierający wiele poziomów percepcji, by różnie wrażliwy odbiorca mógł cieszyć się nimi.
Fot. 1 A.Wypych, Smutasek
Fot. 2 A.Wypych, Kotowa

Martta Węg (ur. 1978r. w Tomaszowie Mazowieckim).


Martta Węg to artystka o nieprzeciętnym talencie plastycznym. Edukację artystyczną rozpoczęła będąc uczennicą I Liceum Ogólnokształcącego. Uczyła się w Prywatnej Szkole Rysunku i Malarstwa w Łodzi, pod okiem artystów: Sławomira Załuski i Marka Saka oraz przez trzy lata w Prywatnym Liceum Sztuk Plastycznych. Jej profesorami na Wydziale Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie byli: Antoni Fałat, Andrzej Sadowski. Z dzieł Martty Węg emanuuje młodość. Jej obrazy nasycone są barwami, którymi artystka przedstawia pejzaże, martwą naturę a przede wszystkim człowieka. Ekspresja sił witalnych oraz kondycja postaci często ujawnia się jako motyw przewodni. Artystka z pieczołowitym stosunkiem przenosi na płótno swoją osobowość, osobowość wrażliwą i refleksyjną. Dominującym tematem jest kobieta. Sama artystka mówi, że są one bardziej inspirujące od mężczyzn. Najczęściej są odwrócone, umieszczone w pejzażu bądź wnętrzu. Uważa, że poprzez to zmusza widza do szukania w tych postaciach uczuć, do odgadywania ich psychiki.*


Źródło i cytat: www.napiorkowska.pl
Fot. 1 M.Węg, Dwa brzegi
Fot. 2 M.Węg, Popołudniowe plażowanie


Izabela Zywert


Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

niedziela, 3 marca 2013

Retrospektywa twórczości Maxa Ernsta w Albertinie


W wiedeńskiej Albertinie trwa pierwsza w Austrii retrospektywna wystawa Maxa Ernsta. Muzeum prezentuje 180 prac artysty, obrazy, kolaże, rzeźby, a także ilustracje do książek oraz dokumenty. Max Ernst (1891 – 1976), jeden z czołowych twórców XX wieku, protagonista kolońskiego Dadaizmu i współtwórca Surrealizmu, wynalazca technik artystycznych jak kolaż, frottage, grattage, dekalkomania, był artystą, którego twórczość wymyka się ścisłym definicjom.

Jego burzliwa biografia mogłaby zainspirować filmowców do stworzenia ciekawej ekranizacji. Ernst zanim zdecydował się zostać artystą, studiował filozofię na Uniwersytecie w Bonn, gdzie poznał malarza Augusta Macke i rzeźbiarza Hansa Arpa.  Filozofia Nietzchego i psychoanaliza Freuda to główne czynniki, które ukształtowały twórczość niemieckiego artysty.


Przełomowym momentem w karierze Ernsta była berlińska wystawa na Międzynarodowych Targach Dada w 1920 roku, podczas której jego twórczość została zauważona przez Andre Bretona, przywódcę surrealizmu, który zorganizował jego wystawę w Paryżu. Ernst przyłączył się do  surrealistów w 1924 roku. Artysta przeniósł się do Paryża aby kontynuować rozwój artystyczny, jednak we Francji przebywał nielegalnie, przez co został wydalony z kraju. W Francji możliwość konfrontacji, wymiany myśli z innymi artystami zaowocowała powstaniem jego słynnych dzieł jak np. Ubu Imperator, 1923 r.,  Madonna karcąca dzieciątko w obecności trzech świadków, 1926 r. Jego irracjonalne, pełne dowcipu, zagadkowe kompozycje parafrazowały tradycyjne gatunki malarskie jak portret, pejzaż, martwa natura. Naruszał tabu tradycyjnej ikonografii religijnej, łamiąc dopuszczalne konwencje. Odwoływał się do podświadomości, a inspiracje czerpał z malarstwa Giorgio de Chirico, którego darzył wielkim szacunkiem.

Wybuch II wojny światowej spowodował przymusową emigrację artysty, który dzięki pomocy Peggy Guggenheim, wydostał się z niewoli gestapo i uciekł do Ameryki. Krótkie małżeństwo ze słynną kolekcjonerką, a także bardzo intensywna praca pomogły osiągnąć sukces w Stanach Zjednoczonych i Europie. Max Ernst wrócił do Francji w 1953 roku. Wtedy powstały jego prace graficzne i rzeźby przypominające totemy.



Wystawa pokazuje twórczość Ernsta w odniesieniu do tradycji przeszłości, ówczesnych wydarzeń politycznych, krytyki politycznej i społecznej a także przedstawia jego wizjonerskie pomysły, które stały się inspiracją dla innych twórców.

Alicja Wilczak

ALBERTINA Wiedeń
23 stycznia 2013 - 5 maja 2013
www.albertina.at


Fot. źródło: www.albertina.at

1. Max Ernst, Pierwsze wyraźne słowo, 1923 r., olej na tynku, przeniesiony na płótno,
Š VBK, Vienna 2013 / K20 Kunstsammlung Nordrhein-Westfalen, Düsseldorf
2. Max Ernst, Bez tytułu 1920, kolaż, ołówek i  gwasz na papierze, Š VBK, Vienna 2013 / Private collection
3. Max Ernst, Napoleon na pustyni, 1941, olej na płótnie, Š VBK, Vienna 2013 / Š 2013. Digital image, The Museum of Modern Art, New York/Scala, Florence


Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

czwartek, 28 lutego 2013

Wystawa Chagalla „Pomiędzy wojną a pokojem” w Muzeum Luxemburskim w Paryżu



Fenomen twórczości Marca Chagalla (1887-1985) stale wywołuje zainteresowanie w środowisku artystycznym światowej skali. Artysta przechodząc przez trudne momenty, które wyznaczyła niczym kamienie milowe historia, przeżywa okresy wojenne, czas na emigracji oraz liczne podróże, które dały mu możliwość poznania wielu osób z różnych środowisk społecznych. Jego przekazy realistyczne bądź fantastyczne odzwierciedlają sceny z prawdziwego życia i prawdziwych miejsc.

Zgromadzone prace artysty ukazują różnorodną ekspozycję będącą najbardziej reprezentatywną retrospektywą stylu artysty, jego upodobań i etapów pracy twórczej. Na wystawie można znaleźć wpływy wiodących trendów międzywojennych oraz ślady rosyjskiej wrażliwości Marca Chagalla. Pomiędzy obrazami wojny i obrazami pokoju utkwiony został sens opiewający złożoność  twórczości, którą trudno sprowadzić do określonego gatunku. Idący w parze dysonans otacza wydarzenia, sytuacje i uczucia artysty, dzięki którym stworzył swój własny, niepowtarzalny styl.


Wystawa ilustruje cztery główne okresy z życia artysty:
Rosja w czasie wojny
Po trzech latach w Paryżu, Chagall wrócił do Witebska, by poślubić Bellę. Wojna przyczyniła się do jego artystycznych refleksji, które znalazły swój oddźwięk w licznych dziełach ukazując brutalne realia wojny, starcia wojsk, rannych żołnierzy oraz wypędzanie Żydów z wiosek. Jednocześnie przedstawione jest jego otoczenie z dzieciństwa, żydowskie tradycje oraz seria zahaczająca o jego związek z Bellą.

Pomiędzy wojnami
W 1922 r. Chagall odwrócił się ostatecznie od Rosji. Po okresie w Berlinie, powrócił do Paryża. W 1930 roku na wniosek wydawcy A. Vollard'a zrealizował liczne prace graficzne: rysunki do „Martwych dusz" Mikołaja Gogola, ilustracje do „Bajek" La Fontaine'a oraz do Biblii. Chagall nieustannie zadawał sobie pytanie o sens ludzkiego istnienia i jego najwyższe i najszlachetniejsze wartości, co w sposób naturalny doprowadziło do poszukiwania transcendentalnej rzeczywistości.

Exile w Stanach Zjednoczonych
W 1937 polityczne wydarzenia zmusiły Chagalla do opuszczenia Francji. Z Bellą i córką Idą przeprowadził się do Nowego Jorku, gdzie poznał kilku żydowskich artystów i poetów na emigracji. Pomimo, że był daleko od „teatru wojny”, Chagall cierpiał na myśl o aktach barbarzyństwa pustoszącego Europę i jego ojczyznę. Wojna, prześladowanie, uchodźcy, palenie wsi dręczyły jego obrazy. Degrengolada strukturalna, upadek wartości nadał ponury ton jego pracom. Użył tematu „Ukrzyżowania” jako ogólnego symbolu ludzkiego cierpienia. Ten okres był szczególnie płodny a mimo to pokazuje potrzebę, by wrócić do swoich korzeni. Składa hołd swojej żonie Belli, która zginęła w 1944r.

Powojenne lata i powrót do Francji
Chagall powrócił do Francji w 1949 roku i zamieszkał najpierw w Orgeval a następnie w Vence. Ogrodził się od przeszłości wytyczając sobie nowe cele. Pracował nad głównymi cyklami takimi jak cykl pomników Paryskich i zgłębił inne metody (szkło witrażowe, rzeźba, materiały ceramiczne, mozaika, rozmaite metody grafiki). Jego wykorzystanie koloru zmieniło się w diametralny sposób. Jego obrazy wzbudzają zachwyt oczarowują spektakularnym światłem i ekspresyjną tonalnością.


Wystawa prezentuje historię opowiedzianą przez artystę obdarzonego ciekawością świata i wyobraźnią, przybliżając historyczną rzeczywistość osobistej i intymnej sfery artysty - artysty należącego do czołówki tzw. wielkiej paryskiej awangardy, który pomimo emigracji i fascynacji powiewami szerokiego świata oraz nowymi poglądami, zachował swoją hebrajską i rosyjską tożsamość oraz słowiańską wrażliwość.*

Izabela Zywert

Musee du Luxembourg Paryż, Francja
21 lutego – 21 lipca 2013
www.museeduluxembourg.fr/en/expositions/p_exposition-18/
www.museeduluxembourg.fr


Fot.1 M. Chagall, Esquisse pour L'air du temps 1942, guache,aquarelle et encre de Chine sur papier contrecolle sur papier de Chine, 53,5x37 cm, Archives Marc et Ida Chagall. ADAGP, Paris 2012

Fot.2 M. Chagall,  L’Oiseau de feu, maquette pour le rideau de scène de L’Oiseau de feu de Stravinsky, 1945 Gouache sur papier, 37,5 x 62 cm Collection particulière

Fot.3 M. Chagall. Ballet Aleko. Une fantaisie a St Petersbourg. 1942

źródło: www.museeduluxembourg.fr/en/expositions/p_exposition-18/
*cytat: www.kontakt.gda.pl/pl/archiwalne-wystawy/126-marc-chagall



Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

wtorek, 12 lutego 2013

Dzieła impresjonistów i mistrzów sztuki nowoczesnej na aukcjach Christe's i Sotheby's



Rynek dzieł sztuki na świecie ma się dobrze, dowodzą tego ostatnie sprzedaże na aukcjach sztuki impresjonistów i sztuki nowoczesnej dwóch największych domów aukcyjnych  Christie's i  Sotheby's. Łącznie na londyńskich aukcjach domu Christie'a i Sotheby's w zeszłym tygodniu sprzedano dzieła za 280 mln funtów.

Portret Jeanne Hebuterne, muzy i kochanki Amedeo Modiglianiego sprzedano 6 lutego w domu Christie's w Londynie na aukcji dzieł impresjonistów i modernistów za 26,9 mln funtów. Cenę obrazu szacowano na 16-22 mln funtów.

Portret „Jeanne Hébuterne (Au chapeau)” Modigliani namalował w 1919 roku na krótko przed swoją śmiercią w 1920 roku. W kilka dni później zrozpaczona 22-letnia Jeanne, będąca drugi raz w ciąży z włoskim malarzem, popełniła samobójstwo.

Modigliani zmarł bardzo młodo, w wieku 35 lat, zdążył namalować stosunkowo niewiele obrazów,  dlatego jego dzieła rzadko są wystawiane na aukcjach, a gdy już się na nich pojawią, budzą duże emocje. W  2010 roku obraz „La Belle Romaine” ustanowił rekordową kwotę za jego dzieło, osiągnąwszy na aukcji domu Sotheby's w Nowym Jorku 68,9 mln dolarów. Portret Jeanne Hébuterne kupił anonimowy nabywca, wcześniej obraz należał do kolekcjonera, nabył dzieło w 2006 roku za 16,3 mln funtów.



Drugą z kolei wysoką cenę na aukcji w domu Christie's uzyskał obraz Pierre-Auguste Renoira ukazujący siedząca w parku kobietę z parasolką. Kupiony został przez amerykańskiego kolekcjonera za 9,6 mln funtów, powyżej ceny szacunkowej 4-7 mln funtów.


Dzień wcześniej obraz Pabla Picassa z 1932 roku "Femme assise près d’une fenêtre" został sprzedany w domu Sotheby's za 28,6 mln funtów.  Obraz przedstawia Marie-Thérèse Walter, kochankę artysty. Inny portret Marie-Thérèse Walter „Nu au plateau de sculpteur” powstały również w roku 1932, trzy lata temu  sprzedano w Nowym roku za rekordową kwotę 106,5 mln dolarów. Łącznie na aukcji w Sotheby's sprzedano dzieła impresjonistów i modernistów za 145 mln funtów.

Alicja Wilczak


1.Amedeo Modigliani „Jeanne Hébuterne (Au chapeau)” 1919 r.
2. Pierre-Auguste Renoir L’ombrelle, 1878 r.




Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

środa, 6 lutego 2013

Edouard Manet - portretowanie życia


Wystawa „Manet. Portraying Life" w Royal Academy of Arts  w Londynie jest pierwszą wystawą retrospektywną poświęcona twórczości portretowej Edouarda Maneta.

Zainteresowanie Maneta portretem nigdy nie zostało zbadane w formie wystawy, mimo to portrety stanowią około połowę jego dorobku artystycznego. Edouard Manet uznany przez historię jako heroiczny modernista, który łamał zasady wyznaczane przez Francuską Akademię, mniej znany jest jako portrecista. Malarz czerpiąc ze źródeł tradycji potrafił połączyć ją z elementami współczesności, przez co zyskał miano malarza życia współczesnego.

Wystawa składa się z ponad 50 prac wśród nich są obrazy najczęściej portretowanej przez malarza osoby - jego żony Suzanne Leenhoff, a także Antonina Prousta, Emila Zoli i Stéphana Mallarmégo oraz sceny z życia codziennego, które ujawniają  jego nowoczesne podejście do portretu. Zamawiane portrety mówią zwykle więcej o idei i artystycznej modzie epoki, niż o samym artyście. Malarz jednak sam wybierał swoich modeli, przedstawiał ich w wymyślonej przez siebie, bardziej swobodnej pozie. 


Chociaż Manet otwarcie nawiązywał do tradycji wielkich mistrzów, jego malarstwo spotykało się z krytyką tradycjonalistów. Artysta w odróżnieniu od akademików, którzy powielali stare wzory bez inwencji, traktował tradycję, jako pretekst do przedstawienia nowatorskich rozwiązań i uwspółcześniania tradycji. Manet szokował, ponieważ zerwał z konwencjonalnym malowaniem alegorii i starał się przedstawić to, co widzi. Dlatego tak wielkie oburzenie wzbudził słynny obraz „Olimpia” (1863 r.), w którym przyjęta konwencja przedstawienia aktu została złamana przez sportretowanie realnej, rozpoznawanej przez ówczesnych widzów postaci – Victorine Meurent.



Kontrowersje budziło nie tylko to, co przedstawiał artysta, ale także jego sposób malowania.
Artysta nakładał farby metodą alla prima, czyli bezpośrednio na zaprawie, co dawało bardziej ekspresyjny efekt, odmienny od starannie wykończonego przez akademików obrazu. W obrazie „Koncert w ogrodzie Tuilleries” 1862 r. - nazwanym często pierwszym obrazem impresjonistycznym, ze względu na technikę malarską oraz temat zaczerpnięty z życia i osadzony w plenerze, artysta sportretował wielu przyjaciół i znanych artystów m.in. Charlesa Baudelaire'a, Jacquesa Offenbacha a także samego siebie.


Alicja Wilczak



Royal Academy of Arts Londyn
26 stycznia – 14 kwietnia 2013

www.royalacademy.org.uk

1. Edouard Manet, Kolej żelazna, 1872-73.
2. Edouard Manet, Berta Morisot w czarnym kapeluszu i bukietem fiołków, 1873 r.
3. Edouard Manet, Koncert w ogrodzie Tuilleries, 1862 r.



Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

sobota, 2 lutego 2013

Irena Snarska

Irena Snarska, Dziewczyna z Granandy, 1998 rok

Irena Snarska (1934 – 2013) – profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, jedna z najbardziej znanych współczesnych artystów grafików i cenionych pedagogów w tej dziedzinie sztuki. Artystka grafikę warsztatową wybrała jednak przypadkowo. Najpierw studiowała na Wydziale Architektury na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, a grafika była dodatkowym przedmiotem. Z czasem jednak ten obszar sztuki stał się ulubionym środkiem wyrazu dla Ireny Snarskiej. 

Irena Snarska, Garść ziemi lwowskiej, 2001 rok


Technika, którą uprawiam, akwaforta i akwatinta, wymaga pracy w metalu, ma w sobie coś i zimnego i twardego i trującego i... niespodziewanego. Niespodziewanego, gdyż nawet przy największym doświadczeniu może ona zawsze spłatać jakiegoś figla lub coś sama dopowiedzieć. Myślę, że nie jest grzechem wykorzystanie podpowiedzi techniki, ja się w nią wsłuchuję z pokorą. Bo sam proces pracy - od rysunku na metalu aż po odbitkę - niesie ze sobą szereg problemów ubocznych, nie tylko technicznych, dostarczających pewnych doświadczeń, które mobilizują do rozwiązywania ich przy realizacji kolejnych prac. *


Irena Snarska, Chopinowskie mazurkowanie


Artystka stworzyła indywidualny styl, w którym główną odgrywa symbolika religijna. Wywodząca się z malarstwa materii charakterystyczna siatka żył i spękań stanowi rozpoznawalny stylistyczny motyw jej twórczości. W latach 80. Irena Snarska była jednym z tych artystów, którzy aktywnie działali w ruchu kultury niezależnej. Uczestniczyła w strajku w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie była wykładowcą, była  także zaangażowana w działalność „Solidarności". W tym czasie, twórczość artystki zdominowana była przez ciemną kolorystykę i tematykę metafizyczną.

Irena Snarska, Czarna Madonna, 1982 rok

Irena Snarska - urodziła się w 1934 r we Lwowie. Studiowała na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Architektury Wnętrz. W latach 1956-62 studiowała grafikę w pracowni prof. Andrzeja Rudzińskiego. Dyplom uzyskała w 1962 roku w legendarnej pracowni ilustracji książkowej prof. Jana Marcina Szancera. W latach 1969-70 stypendystka rządu francuskiego. Pracę zawodową w ASP w Warszawie rozpoczęła w 1972 r. i pracowała tam do 1993 roku. Ponad dwadzieścia wystaw indywidualnych, wielokrotnie nagradzana na krajowych i zagranicznych, międzynarodowych wystawach. Prace w zbiorach muzeów polskich i zagranicznych. Irena Snarska odeszła 29 stycznia 2013.

Alicja Wilczak

Fot. źródło: www.napiorkowska.pl


*źródło: http://cotam.info/archiwum/nr24/strona03.htm


Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

piątek, 1 lutego 2013

Galeria Sztuki XX i XXI Wieku w Muzeum Narodowym w Warszawie



Muzeum Narodowe w Warszawie nareszcie doczekało się Galerii Sztuki XX i XXI wieku. Muzeum prezentuje panoramę polskiej sztuki ostatnich 100 lat.

Galeria Sztuki XX i XXI Wieku w Muzeum Narodowym, której kuratorem jest Piotr Rypson pokazuje historię sztuki polskiej od powstania Odrodzonego Państwa do III Rzeczpospolitej. Ekspozycja rozpoczyna się od  dzieł powstałych w Dwudziestoleciu Międzywojennym. W tej części zobaczymy prace Xawerego Dunikowskiego, Formistów, ekspresjonistów z grupy Bunt, przedstawicieli awangardy m.in. Władysława Strzemińskiego, Katarzyny Kobro, Henryka Berlewi, Mieczysława Szczuki.

W dalszej części wystawy prezentowane są prace członków grupy Komitet Paryski – J. Cybisa, J. Czapskiego, A. Nacht-Samborskiego, Z. Waliszewskiego, a także malarzy zwracających się ku sztuce dawnej, klasycyzującej: T. Pruszkowskiego, W. Wąsowicza, M. Kislinga oraz portret kobiety Tamary Łempickiej "Lassitude (Znużenie)" - jedyna praca artystki znajdująca się w polskich zbiorach państwowych.
.


W osobnej sali pokazano kino awangardowe - filmy Themersonów, Czekalskiego, a także surrealistyczne fotomontaże K. Podsadeckiego, heliografie K. Hillera oraz malarstwo Rafała Malczewskiego z lat 30.

Okres II wojny światowej obrazują rysunki Władysława Strzemińskiego, tomik poezji Juliana Przybosia ilustrowany przez Marię Jaremę oraz tworzone w obozie koncentracyjnym grafiki Mieczysława Wejmana. Zaskakującym elementem tej części wystawy są pieśni obozowe zapomnianego w Polsce pieśniarza Aleksandra Kulisiewicza, który zamknięty przez pięć lat w obozie koncentracyjnym stworzył archiwum pieśni obozowych. Po wojnie wykonywał je w pasiaku, ze specyficzną artykulacją głosu. 


Temat wojennej traumy jest przedstawiony poprzez pokazanie dzieł, które podejmują ten motyw od okresu po wojnie do prac współczesnych: "Autobus" B. Linkego z 1959-62, "Rozstrzelanie surrealistyczne" T. Wróblewskiego, dzieło Z. Libery "Lego Obóz koncentracyjny" z 2001 oraz "Podkreślam! Nigdy nie zrobiłem pracy o Holokauście" O. Dawickiego z 2012.

Lata 70. w sztuce polskiej reprezentują  prace  Jerzego "Jurry" Zielińskiego, artystów z kręgu performansu: Zbigniewa Warpechowskiego, Akademii Ruchu, Zygmunta Piotrowskiego, Andrzeja Partuma, a także sztuka feministyczna - Natalii LL.



Lata 80. reprezentują obrazy Łukasza Korolkiewicza np."13 grudnia 1981 rano" – o rozpoczęciu stanu Wojennego, Gruppy oraz prace z kręgu Kultury Zrzuty.



Wystawę zamykają prace artystów najsilniej obecnych dziś na rynku sztuki Wilhelma Sasnala, Jadwigi Sawickiej, Zofii Kulik oraz Roberta Maciejuka. Są tu także prace, które podejmują problem sensu sztuki - fikcyjna okładka "Przekroju" Zbigniewa Libery, nekrologi z błędami Oskara Dawickiego, wideo Katarzyny Kozyry, film Azorro o przeciętnej rodzinie koneserów sztuki oraz zapis telewizyjnego performansu grupy Sędzia Główny.

 Alicja Wilczak







Galeria Sztuki XX i XXI wieku
Muzeum Narodowe w Warszawie
www.mnw.art.pl


Fot. źródło: www.mnw.art.pl
1. Stanisław Ignacy Witkiewicz, Kompozycja fantastyczna, 1915-1920, olej, płótno, 56 x86 cm
2. Józef Czapski, Mężczyzna na wystawie, 1959, olej, płótno, 8,5 x 116 cm, 
3. Andrzej Wróblewski, Rozstrzelanie surrealistyczne (Rozstrzelanie VIII) 1949 r, olej, płótno, 129 x 198 cm
4. Edward Krasiński, Intervention 8, 1975, akryl, płyta pilśniowa, 100,5 x 70 cm
5. Łukasz Korolkiewicz, 13 grudnia 1981 rano, 1982, olej, płótno, 89 x 190 cm

6. Wilhelm Sasnal, Bayer, 2000, olej, płótno, 177 x 177 cm



Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

czwartek, 24 stycznia 2013

ANDRZEJ BOROWSKI „Podróże”



Andrzej Borowski jest artystą malarzem.
Co jednak w rzeczywistości to oznacza? Jest to pasja i potrzeba tworzenia. Wrażliwość. Dostrzeganie piękna. Fascynacja światłem. Zachwyt detalem. Potrzeba opowiedzenia po swojemu, własnym malarskim językiem o tym, co wzrusza, zachwyca, porusza.

Andrzej Borowski szczególną inspirację znajduje w miejscach, które są malarską ziemią obiecaną. Toskania, Prowansja, południowe pejzaże. Ich mocne światło, nasycone barwy, kontrastowość. Poetyckość zaułków. Historia, którą zawierają stare, zniszczone mury. Tajemnica, którą mieszczą zarośnięte winoroślami bramy. Chłód, który przynosi cień gęstej zieleni w środku gorącego lata.

Andrzej Borowski, Ponte Vecchio GRANDE, 2012 rok

Miło jest zachwycać się Toskanią, Prowansją, pejzażami południa. Ich kolory, ich potencjał działania na zmysły od wieków przyciągał malarzy. Obiecywał Raj. Wypełniał tęsknotę za światłem, za kolorem, za zmysłową intensywnością. Te pejzaże malowali realiści, ekspresjoniści, koloryści. Andrzej Borowski także poddał się temu urokowi, tworząc niezwykłą symbiozę między swoim malarskim światem, a pejzażami, które przedstawia. Buduje obrazy z ułamków, konstruuje je zmyślnie jak mozaiki, z fragmentów rzeczywistości, zestawiając je w swoich kompozycjach. Reaguje na temperaturę barw, dostrzega fakturę przedmiotów. To wszystko zawiera w swoim malarskim dziele.
Kontemplując obrazy Andrzeja Borowskiego możemy powiedzieć w ślad za Leonardem da Vinci „Piękno rzeczy śmiertelnych mija, lecz nie piękno sztuki”.


Katarzyna Napiórkowska
Prezes Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej

Andrzej Borowski, Różowe drzewo - maj, 2012 rok

Andrzej Borowski (ur. w 1969 roku). Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom uzyskał w 1994 roku. Jest autorem polichromii dla kościoła św. Rodziny w Piekarach Śląskich. Jego obrazy znajdują się w kolekcjach w Europie, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Japonii, Nowej Zelandii. Brał udział w licznych wystawach zbiorowych i plenerach malarskich w Polsce, Grecji, Hiszpanii, Francji, Włoszech, Targach Sztuki Gent Lineart '95 w Gandawie, SIAC '95 w Strasbourgu, Art Strasbourg '96, Gent Lineart 2008 w Gandawie.
Andrzej Borowski od wielu lat współpracuje z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej w Warszawie, Poznaniu i Brukseli

Obrazy artysty: www.napiorkowska.pl


Andrzej Borowski,  Morze jest Czarne, 2012 rok


Wystawa: Andrzej Borowski - "Podróże"
Galeria Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
ul. Świętokrzyska 32, Warszawa
www.napiorkowska.pl

Wernisaż wystawy odbędzie się
24 stycznia 2013 (czwartek)
o godz. 18.00
wystawa potrwa do 10 lutego 2013



Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone