W wiedeńskiej Albertinie trwa pierwsza w Austrii retrospektywna wystawa Maxa Ernsta. Muzeum prezentuje 180 prac artysty, obrazy, kolaże, rzeźby, a także ilustracje do książek oraz dokumenty. Max Ernst (1891 – 1976), jeden z czołowych twórców XX wieku, protagonista kolońskiego Dadaizmu i współtwórca Surrealizmu, wynalazca technik artystycznych jak kolaż, frottage, grattage, dekalkomania, był artystą, którego twórczość wymyka się ścisłym definicjom.
Jego burzliwa biografia mogłaby zainspirować filmowców do stworzenia ciekawej ekranizacji. Ernst zanim zdecydował się zostać artystą, studiował filozofię na Uniwersytecie w Bonn, gdzie poznał malarza Augusta Macke i rzeźbiarza Hansa Arpa. Filozofia Nietzchego i psychoanaliza Freuda to główne czynniki, które ukształtowały twórczość niemieckiego artysty.
Przełomowym momentem w karierze Ernsta była berlińska wystawa na Międzynarodowych Targach Dada w 1920 roku, podczas której jego twórczość została zauważona przez Andre Bretona, przywódcę surrealizmu, który zorganizował jego wystawę w Paryżu. Ernst przyłączył się do surrealistów w 1924 roku. Artysta przeniósł się do Paryża aby kontynuować rozwój artystyczny, jednak we Francji przebywał nielegalnie, przez co został wydalony z kraju. W Francji możliwość konfrontacji, wymiany myśli z innymi artystami zaowocowała powstaniem jego słynnych dzieł jak np. Ubu Imperator, 1923 r., Madonna karcąca dzieciątko w obecności trzech świadków, 1926 r. Jego irracjonalne, pełne dowcipu, zagadkowe kompozycje parafrazowały tradycyjne gatunki malarskie jak portret, pejzaż, martwa natura. Naruszał tabu tradycyjnej ikonografii religijnej, łamiąc dopuszczalne konwencje. Odwoływał się do podświadomości, a inspiracje czerpał z malarstwa Giorgio de Chirico, którego darzył wielkim szacunkiem.
Wybuch II wojny światowej spowodował przymusową emigrację artysty, który dzięki pomocy Peggy Guggenheim, wydostał się z niewoli gestapo i uciekł do Ameryki. Krótkie małżeństwo ze słynną kolekcjonerką, a także bardzo intensywna praca pomogły osiągnąć sukces w Stanach Zjednoczonych i Europie. Max Ernst wrócił do Francji w 1953 roku. Wtedy powstały jego prace graficzne i rzeźby przypominające totemy.
Wystawa pokazuje twórczość Ernsta w odniesieniu do tradycji przeszłości, ówczesnych wydarzeń politycznych, krytyki politycznej i społecznej a także przedstawia jego wizjonerskie pomysły, które stały się inspiracją dla innych twórców.
Alicja Wilczak
ALBERTINA Wiedeń
23 stycznia 2013 - 5 maja 2013
www.albertina.at
Fot. źródło: www.albertina.at
1. Max Ernst, Pierwsze wyraźne słowo, 1923 r., olej na tynku, przeniesiony na płótno,
Š VBK, Vienna 2013 / K20 Kunstsammlung Nordrhein-Westfalen, Düsseldorf
2. Max Ernst, Bez tytułu 1920, kolaż, ołówek i gwasz na papierze, Š VBK, Vienna 2013 / Private collection
3. Max Ernst, Napoleon na pustyni, 1941, olej na płótnie, Š VBK, Vienna 2013 / Š 2013. Digital image, The Museum of Modern Art, New York/Scala, Florence
Udostępnij
Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl
Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia
Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com
Wszystkie prawa zastrzeżone
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz