Muzeum Narodowe w Gdańsku prezentuje wystawę poświęconą twórczości Andrzeja Umiastowskiego.
Malarstwo Andrzeja Umiastowskiego jest całkowicie autonomiczne i pod wieloma względami niezwykłe. Już na samym początku artystycznej działalności Umiastowski określił swoje zainteresowania – głównym bohaterem jego prac stał się człowiek. Tym samym artysta wpisał się w ciąg kontynuatorów sztuki moralizatorskiej posługującej się językiem groteski – sztuki charakterystycznej dla okresów przełomów, schyłkowości i przewartościowań. Umiastowski miał zawsze świadomość tej kontynuacji i wielkich poprzedników, a jego sztuka była i jest dialogiem zarówno z przeszłością, jak i teraźniejszością.
Na początku lat 80. XX w., gdy kształtowała się świadomość twórcza artysty, w ponurej, polskiej rzeczywistości, kiedy powoli odzyskiwaliśmy nadzieję złamaną przez wprowadzenie stanu wojennego, malarstwo Umiastowskiego było wypowiedzią czytelną i konsekwentną − swoistym rodzajem oskarżenia systemu totalitarnego. Już w czasie studiów w gdańskiej PWSSP zaznaczył swoją obecność, biorąc udział m.in. w prestiżowej prezentacji młodej sztuki polskiej na międzynarodowym salonie Jeune Peinture, Jeune Expression w grudniu 1982 r. w Grand Palais w Paryżu. Dyplom z malarstwa artysta uzyskał w 1984 r. w pracowni prof. Jerzego Zabłockiego. Udział w nurcie Kultury Niezależnej lat 80. był w jego przypadku wyborem naturalnym i konsekwentnym. Jego obrazy z tamtego okresu mają czytelną narrację, są ciemne w tonacji i przesycone egzystencjalnym napięciem. Obrazy ukazują, nie bez ironii, ówczesną totalitarną rzeczywistość, jednostki uwikłane w tragizm losu − ludzi poniżanych i ich oprawców, świat bez wartości, degradacji człowieczeństwa, upodlenia i zniewolenia.
Wątki polityczne zastąpiła w latach 90. XX w. diagnoza współczesności. Umiastowski przedstawia pozornie banalne wydarzenia i ludzi w zwykłych sytuacjach, często umieszcza ich w zaskakujących kontekstach. Artysta kreuje groteskowy, nierzadko komiczny nastrój, a jego kompozycje bywają pełne smutku, nostalgii i ironii, lecz daleki jest od naigrywania się − nie interesuje go łatwa anegdota, ale pewne uniwersum. Obrazy Umiastowskiego mają charakter ostrej satyry (bez publicystyki), tworząc niezwykle liryczną wizję. Sytuacje zostają wyolbrzymione, a zarazem uwznioślone. Obrazy nabierają wręcz cech moralitetu. Bohaterowie jego płócien istnieją w świecie realnym, ale także w drugiej przestrzeni − własnym groteskowym świecie, jakby zdziwieni i zdumieni swoim istnieniem. Umiastowski stworzył swoisty panteon postaci − ludzi-ludzików − gdzie czołowe miejsce zajmuje tęga kobieta czy mężczyzna o aparycji urzędnika.Wyobraźnia malarza święci tu prawdziwe triumfy − obrazy drażnią i prowokują.
Wystawa czynna od 19 czerwca do 28 sierpnia 2011 roku
Obrazy Andrzeja Umiastowskiego można oglądać również w Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
źródło: www.muzeum.narodowe.gda.pl
informacja prasowa
Fot. 1. Andrzej Umiastowski „Wieczór panieński” 2011 rok
2. Andrzej Umiastowski „Trzy gracje” kolekcja Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
Alicja Wilczak
Polecamy Państwa uwadze także poświęcony sztuce blog Justyny Napiórkowskiej. Blog ten został finalistą konkursu Blog Roku 2010. Blog "O sztuce" :www.osztuce.blogspot.com
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz