czwartek, 29 grudnia 2011

Zimowe opowieści – przedstawienia zimy w sztuce europejskiej od Bruegla do Beuysa



Wystawa w Muzeum Historii Sztuki w Wiedniu przedstawia wpływ najzimniejszej pory roku na sztukę europejską od późnego średniowiecza do chwili obecnej.

Mity o stworzeniu wielkich cywilizacji, często mówią o tym, że zima przyszła na świat, aby ukarać człowieka. Boreasz, grecki bóg wiatru północnego był uosobieniem zimy, a w północnej mitologii trzy lata mrozu zwiastowały koniec świata. Nowoczesnym odpowiednikiem starożytnych mitów o końcu świata jest przedstawienie pokonania Wielkiej Armii Napoleona przez rosyjską zimę. Zupełnie inny obraz zimy widzimy na przedstawieniach krajobrazów pokrytych puchem śniegu, rozbawionych łyżwiarzy tańczących na zamarzniętym jeziorze. Pod koniec XVIII wieku powróciła moda na zimowe pejzaże: najpierw w konwencji Romantyzmu, która ewoluowała do studiowania palety barw szaro-białej pory roku u impresjonistów. W kontekście historii przedstawiania zimy w sztuce ciekawe znaczenie mają prace współczesnych artystów np. Anselma Kiefera, czy Josepha Beuysa.



Na ekspozycji zobaczymy około 150 dzieł znaczących malarzy, takich jak Pieter Bruegel Starszy, Hendrick Avercamp, Jakub Ruisdael, Jan van Goyen, Peter Paul Rubens, Sir Joshua Reynolds William Turner, Francisco de Goya, Caspar David Friedrich, Claude Monet, Alfred Sisley, Camille Pissarro, Edvard Munch, Anselm Kiefer, Joseph Beuys.


Wystawa potrwa do 8 stycznia 2012

Fot. 1 Peter Bruegel, Myśliwi na śniegu, 1565 r. Kunsthistorisches Museum Wiedeń
Fot. 2. Jean-Louis-Ernest Meissonier, Kampania Napoleona 1814, 1864 r, Musée d'Orsay Paryż
Fot. 3. Joseph Beuys, Still life „Schlitten”


Alicja Wilczak

Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce: 
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

środa, 21 grudnia 2011

„Witkacy w spódnicy”, czy „współczesna Łempicka”? O twórczości Hanny Bakuły.


Absolwentka warszawskiej ASP, autorka kilkunastu książek, felietonistka, projektowała scenografie i kostiumy teatralne podczas ośmioletniego pobytu w Nowym Jorku na Manhattanie… Jest laureatką wielu nagród i stypendystką IREX w Nowym Jorku z rekomendacji Fundacji Guggenheima. Jej prace można oglądać w Polsce, Europie i USA.

Choć Bakuła pracuje we wszystkich technikach malarskich, tworzy rzeźby ceramiczne i niezwykłe kompozycje, to najbardziej znane jej prace tworzone są pastelem. Styl stosowany przez Bakułę polega na zestawianiu zdecydowanych kontrastów barwnych przy jednoczesnej deformacji rysów malowanych postaci. Taka technika jest poniekąd symbolem wolności artystycznej. Momentami ma się wrażenie, że owe postaci pochodzą z odległej baśniowej krainy, a z kolei innym razem, odważne rysy świadczą jakby o demonicznej ich naturze. Nie bez przyczyny nazywana, jest więc „Witkacym w spódnicy”. Widać, iż w podobny sposób poszukuje rozwiązań w sztuce. Gra z maską, zdeformowane postaci umieszczane na tle fantastycznych pejzaży, awangardowe rozwiązania.

Portrety Bakuły nie są tak bardzo wyidealizowane jak te Łempickiej, choć gama barwna jest również dosyć nasycona. Bakuła raczej gra ze sztuką, nakładając na swoje portrety pewne maski, przestrzeń kompozycyjną pozostawiając otwartą. Oddala się w ten sposób od malarki okresu art deco. Z twórczością Łempickiej łączy ją na pewno jedno – tematyka. Obie portretowały najbardziej znane postaci swojej epoki. Na pracach Bakuły zobaczyć można aktorkę Liv Ullman, czy światowej sławy skrzypka Yehudi Menuhina, a także wiele innych wizerunków postaci o silnych osobowościach.


Twórczość artystyczna Bakuły obejmuje także pejzaże, erotyki, wnętrza, kolaże oraz obrazy, które trudno jednoznacznie sklasyfikować. Takie groteskowe ukazanie erotyki wydaje się być charakterystyczne dla jej prac. Mężczyźni ze spiczastymi uszami, kobiety z żabimi ustami i ptasimi dziobami. Przedziwne kompozycje przedstawiające zaloty, manifestacje dotyczące przewagi w walce płci. Tak karykaturalnie ukazane postaci są wyrazem swoistego podejścia do dowcipu, ale nie tylko. W taki też sposób komentuje Bakuła istnienie różnego rodzaju relacji międzyludzkich, które w znacznym stopniu odbiegają od ideału…

Paulina Babiak

Prace Hanny Bakuły dostępne są w kolekcji
Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
:

http://www.napiorkowska.pl/autor.php?mode=arslonga&id=93

:
Fot. 1 Hanna Bakuła, „Miłość do trzech pomarańczy”, Kolekcja Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
Fot. 2 Hanna Bakuła, „Portret z filiżanką”, Kolekcja Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
Fot. 3 Hanna Bakuła, „Przyjaciółka żony II”, Kolekcja Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej

Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce: 
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

wtorek, 20 grudnia 2011

Obraz Marka Okrassy we wnętrzu Macieja Zienia


Znany projektant Maciej Zień realizuje się również w projektowaniu wnętrz. Jako główny akcent jednego ze swoich projektów wybrał obraz "Tango" Marka Okrassy, który do jasnego, monochromatycznego wnętrza wprowadza element ekspresji. Więcej przeczytacie Państwo w numerze 01/2012 magazynu "Dom i wnętrze". Polecamy!




Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce: 
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

poniedziałek, 19 grudnia 2011

Galeria Sztuki Starożytnej w Muzeum Narodowym w Poznaniu


18 grudnia w Muzeum Narodowym w Poznaniu otwarto Galerię Sztuki Starożytnej.
Zabytki starożytności gromadzono w poznańskim muzeum od końca XIX wieku. Ich dzieje wpisane są w historię regionu i miasta. Przedmioty te, dotychczas w większości niepokazywane, przez ostatnie ćwierć wieku przechodziły czasochłonne prace konserwatorskie. 

 
Muzeum Narodowe w Poznaniu posiada zbiór starożytności sięgający czasów Muzeum Starożytności Polskich i Słowiańskich w Wielkim Księstwie Poznańskim, utworzonego przy Poznańskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk. Pruskie Muzeum Prowincji w Poznaniu, od 1902 im. Cesarza Fryderyka – m.in. posiadało przedmioty z wykopalisk Henryka Schliemanna z Troi, odziedziczone następnie przez Muzeum Wielkopolskie w 1919roku. W okresie międzywojennym zbiór starożytności powiększył się o depozyty: Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, rzeźbiarza Antoniego Madeyskiego oraz dar mecenasa Konrada Kolszewskiego. Druga wojna światowa przyniosła kolekcji znaczne straty. Stała współpraca z uniwersytetem poznańskim skutkowała po wojnie przekazaniem w depozyt do muzeum uniwersyteckiej kolekcji starożytności.



Kształt Galerii Sztuki Starożytnej pomyślany został jako mała panorama kultur starożytnych, z akcentem położonym na ukazanie ich walorów artystycznych. Galeria obejmuje kultury: starożytnego Bliskiego Wschodu wraz z Egiptem, antyczną po prekolumbijskie. Trzon eksponatów pochodzi ze zbiorów własnych muzeum. Pozostałe zabytki użyczone zostały przez krajowe muzea i uniwersytety. Sztuka starożytnego Bliskiego Wschodu obejmuje Kartaginę, najpotężniejszą kolonię fenicką oraz Syro-Palestynę. Wyodrębniono Egipt z jego charakterystycznymi zjawiskami artystycznymi. Centralnym elementem pokazu jest galeria rzymskiego portretu cesarskiego, wyjątkowa w zbiorach polskich, wzbogacona o poczet cesarzy rzymskich na monetach. Prezentację sztuki rzymskiej zamyka sekwencja bizantyjska. Sztuka grecka, szeroko rozprzestrzeniona w koloniach zwraca uwagę plastyką rzeźby, waz i monet. W krąg wzajemnych oddziaływań kulturowych Grecji i Rzymu włącza się sztuka etruska. Panoramę kultur starożytnych zamyka, wyodrębniona, sztuka prekolumbijska z Mezoameryki (Ameryka Środkowa) i obszaru Wyżu Andyjskiego.



Fot.1. Talerz z głową kobiecą
Fot. 2. Popiersie Artemidy Braurońskiej
Fot. 3 . Stela grobowa Ka-Re, 1 poł. XVIII dynastii, XVI-XV w. p.n.e.

Źródło: www.mnp.art.pl
 informacja prasowa
Alicja Wilczak

Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce: 
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

Nowa figuracja według Antoniego Fałata


Antoni Fałat Studiował w warszawskiej ASP. Uzyskał dyplom z wyróżnieniem w 1969r. w pracowni profesora Aleksandra Kobzdeja. Uprawia głównie malarstwo, ale także rysunek, grafikę użytkową i tkaninę artystyczną. Upodobał sobie szczególnie jeden temat w swojej twórczości – człowieka. „Malarstwo Antoniego Fałata jest niezwykle oryginalne i wysublimowane (…). Postacie spoglądające jak ze starej fotografii zapraszają nas w sentymentalną podróż do czasów naszych przodków”. [Julia Fałat]
Bohaterami obrazów Antoniego Fałata są najczęściej osoby z najbliższego otoczenia („Babcia Kamila” – 1971), choć występują i postaci historyczne („Sułkowski” – 1972). Artysta czerpie swe inspiracje ze starych fotografii utrzymanych w nieco sentymentalnym nastroju. Smutne spojrzenie i poważny wyraz twarzy będący symbolem dramatu istnienia wzbudza w odbiorcy sympatię. Artysta często posługuje się kontrastami oraz eliminuje nadmiar szczegółów. Zabiegi te podkreślają i wydobywają na pierwszy plan to, co nieszczere i sztuczne. W taki sposób sztuka staje się obnażeniem wszystkiego tego, co nieprawdziwe. Fałat zdejmuje maski z człowieka, wyklarowując prawdę o nim.



Płaszczyznowość figury ludzkiej, deformacja oraz rezygnacja z dynamicznych układów na rzecz akcentowania statyczności pozy to te pierwiastki, które eksponują ową prawdę. Oszczędna paleta barwna – z przewagą czerni i bieli czasem urozmaicona ultramaryną lub odcieniami zieleni potęguje wrażenie fotograficznych ujęć. Człowiek portretowany przez Antoniego Fałata to głownie człowiek pozbawiony indywidualności, wszelkich rysów psychologicznych. Umieszczany jest w przestrzeni zdominowanej przez lęk i negatywne emocje. Nadaje to jego twórczości nad wyraz osobliwy ton. Atmosfera, w której zatopione są portretowane postaci sprzyja kontemplacji. Obrazy Fałata stają się podróżą sentymentalną w głąb siebie. Utrzymane w ciemnej tonacji, pozbawione barwnych elementów zyskują jeszcze większą wyjątkowość. Prawda o człowieku przemawia przez nie jeszcze bardziej. „Nie istnieje nic takiego, czego by sztuka nie mogła wyrazić” [Oscar Wilde] - jakże autentyczna to sentencja w kontekście prac Antoniego Fałata!
Artysta swoje prace prezentował na licznych wystawach zbiorowych i indywidualnych m.in. w Warszawie, Białymstoku, Płocku, Paryżu, Düsseldorfie, Utrechcie, Hamburgu, Sapporo.
Paulina Babiak


Fot. 1 Antoni Fałat, „Córka boga Komomobo”, Kolekcja Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
Fot. 2 Antoni Fałat, „Rozmowa”, Kolekcja Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
Fot. 3 Antoni Fałat, „Dziewczynka”, Kolekcja Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej

Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce: 
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

piątek, 16 grudnia 2011

Wystawa o oglądaniu wystaw w Zachęcie

"Jestem na prawie każdej wystawie" - to tytuł ekspozycji, którą można oglądać w warszawskiej Zachęcie. Znalazły się na niej prace 22 artystów, którzy podjęli temat wzajemnych relacji pomiędzy artystą, galerią i publicznością.
Tytułowa fraza stanowi cytat z tegorocznego raportu z badań publiczności Zachęty sporządzonego przez studentów socjologii pod kierunkiem Mikołaja Lewickiego. Na wystawie znalazło się kilka prac odwołujących się do dość niezwykłych aspektów zwiedzania wystaw. Kuba Bąkowski wyszedł na przeciw tym zwiedzającym, którzy zafascynowani są nie tyle dziełami sztuki, co samym budynkiem Zachęty. Z ankiety młodych socjologów, ale także z obserwacji personelu galerii wynika, że takich gości jest wielu.
Wystawa jest projektem o publiczności, dla publiczności, tworzonym również przez publiczność. Heike Langsdorf w swojej pracy postawiła na kontakt w widzami, którzy mogą z galerii zadzwonić na specjalna infolinię. Pod telefonem czekają przeszkoleni przez artystkę asystenci, którzy odpowiedzą na zadawane pytania. Kuba Bąkowski umieścił tory dziecięcej kolejki wysoko, na ozdobnych gzymsach sali wystawowej. Bezpośrednia transmisja na niżej położony ekran widoku z perspektywy "motorniczego" dziecięcej kolejki, pozwala widzom zobaczyć salę z niecodziennej perspektywy, dokładnie przyjrzeć się ozdobnym detalom zabytkowej galerii.
W wystawie, której kuratorami są Anna Tomczak i Stanisław Webel biorą udział: Artyści: Kuba Bąkowski, Tymek Borowski & Paweł Sysiak, Dorota Buczkowska, Hannah Downing, Jordi Ferreiro, Michał Grochowiak, Jeppe Hein, Igor Krenz & Tomek Saciłowski, Heike Langsdorf, Rafael Lozano-Hemmer, Daria Malicka, Daniel Malone, Aleksander Mielczyński, Joaquin Gasgonia Palencia, Amandine Quillon-Nowacki, Bianka Rolando, Jennifer Rubell, Konrad Smoleński, Dannielle Tegeder i Tina Willgren.

Katarzyna Kucharska

Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, "Jestem prawie na każdej wystawie"
10.12 - 12.02
źródło: www.zacheta.art.pl

Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce: 
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

czwartek, 15 grudnia 2011

Burzliwy temperament poszukującego indywidualisty. O twórczości Aleksandra Gierymskiego - prekursora polskiego impresjonizmu.

Akademię Sztuk Pięknych w Monachium ukończył ze złotym medalem w 1872r. Za swoją pracę dyplomową „Kupiec wenecki” otrzymał wyróżnienie. W czasie pobytu we Włoszech w latach 1873-1874 powstały jego dwa pierwsze, znane obrazy: „Austeria” i „Gra mora”, które rok później przywiózł do Polski i wystawił w warszawskiej Zachęcie. Już wtedy wzbudziły one zainteresowanie wśród publiczności i krytyki…

Kolejne lata do 1879r. to okres intensywnej pracy Aleksandra Gierymskiego nad doskonaleniem warsztatu w Rzymie. To czas, który poświęcał studiowaniu malarstwa włoskiego i wpływom tychże artystów renesansowych ulegał. Inspirował się twórcami takimi jak: Tycjan i Tintoretto.

Okres 1879-1888 określa się jako ten najlepszy w jego twórczości. Wtedy to artysta przebywał i tworzył w Warszawie. Obrazy Gierymskiego tworzone w tym okresie takie jak „Pomarańczarka”, „Brama na Starym Mieście”, „Przystań na Solcu”, „Trąbki” i inne dotykają tematyki związanej z życiem biedoty Powiśla, Solca oraz Starówki. Związał się wtedy Gierymski z grupą młodych literatów i malarzy skupionych wokół tygodnika „Wędrowiec”. Współpracując ze S. Witkiewiczem i A. Sygietyńskim zamieszczał w tygodniku liczne ilustracje ulic i zaułków miejskich, którym nadawał charakter reportażu. Twórczość ta nie znalazła jednak zrozumienia wśród współczesnych.

Artysta niedoceniony i pozbawiony środków do życia opuścił Warszawę w 1888r. Później przebywał głównie w Niemczech i Francji malując obrazy mniej osobiste. W sposób szczególny koncentrował się na pejzażu („Fragment Rotenburga”, krajobrazy nadmorskie). Malował też nokturny – „Zmierzch nad Sekwaną”, „Opera paryska w nocy”, które dawały mu możliwość studiowania zagadnień związanych ze sztucznym oświetleniem. W czasie tym, będąc w Paryżu po raz pierwszy spotkał się z malarstwem impresjonistycznym.

Rok 1893 to powtórny powrót do Polski i wizyty u Włodzimierza Tetmajera w Bronowicach. Tam też powstały jego najważniejsze obrazy z tego okresu. Nowy przypływ zainteresowań człowiekiem związany ze staraniami o katedrę malarstwa w ASP w Krakowie owocuje dziełem „Trumna chłopska” (1894-1895). Ponownie uderza tu realizm i autentyzm sytuacji. Stale rosnące poczucie osamotnienia przyczyniło się do ponownego wyjazdu z kraju - tym razem już na zawsze... Ostatnie lata życia Aleksandra Gierymskiego upłynęły pod znakiem podróży m.in. do Wenecji, Palermo, Rzymu, Werony, Paryża. Z tego okresu pochodzą dzieła takie jak „Wnętrze Bazyliki San Marco w Wenecji”, czy widoki Werony. Podróżując po Europie, mimo ciągłej pracy twórczej artysta często popadał w problemy finansowe. Wyrazem przeżytych zawodów stał się autoportret namalowany rok przed śmiercią. Aleksander Gierymski zmarł najprawdopodobniej 8 marca 1901 r. w Rzymie w szpitalu dla psychicznie chorych.

Zalicza się Gierymskiego do malarzy intelektualistów, którzy nie poszukują wyrafinowanych środków wyrazu dla samego ich użycia, zaistnienia, wywołania dzięki nim określonych emocji u widza. Dążył on bowiem do stworzenia jak najbardziej obiektywnego obrazu rzeczywistości z wielką dokładnością dopracowując każdy szczegół. Przyglądał się mu z dystansu i jakby psychicznego oddalenia. Perfekcjonista. Obsesyjnie doprowadzał swe obrazy do perfekcji i fotograficznej dokładności. Gierymski w obrazach swych nie wyrażał przeżywanych stanów emocjonalnych. Nie zabiegał też o powszechne uznanie. Skupiał się bardziej na własnej estetyce eksponując w swych dziełach dosyć chłodną i powściągliwą postawę obserwatora.

Paulina Babiak

Fot.1.Aleksander Gierymski, „Żydówka z cytrynami” („Pomarańczarka”), 1881, Muzeum Śląskie w Katowicach,
Fot.2.Aleksander Gierymski, „Droga w Bronowicach”, 1893-94, Muzeum Narodowe w Krakowie,
Fot.3.Aleksander Gierymski, „Trumna chłopska”, 1894-95, Muzeum Narodowe
w Warszawie,


Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce: 
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

wtorek, 13 grudnia 2011

Uporządkować chaos. W świecie pejzażu Marka Niedojadlo


Cóż może być bliższe człowiekowi bardziej niż natura? To obcując właśnie z nią dotyka się metafizyki oraz prawdy w najczystszej postaci. Wyrwijmy się więc z chaosu codzienności po to by pójść za tym, co „żyje własnym życiem”, ma własny naturalny porządek, własną harmonię. Spójrzmy na naturę. Ta, którą maluje Marek Niedojadło jest idealnym uporządkowaniem.

Artysta oferuje odbiorcy moc danych wrażeniowych. Wielobarwna paleta kolorystyczna, która jest charakterystyczna dla jego pejzażu sprawia, że ową naturę można odkrywać, co raz to w inny sposób. Albo inaczej… każdy obraz odkrywa inne jej oblicze, przybliża nas do mikrokosmosu. Natura widziana okiem artysty to natura ukazywana z nieco fantastycznym rozmachem. Emanuje barwną, momentami fantazyjną kolorystyką. Czerwienie przeplatają się ze smugami fioletu, błękitu, czy złocistymi smugami światła. Na obrazy tak nasycone kolorem aż chce się patrzeć!
Paulina Babiak

Obrazy pochodzą z kolekcji Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej

Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce: 
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

poniedziałek, 12 grudnia 2011

Wystawa malarstwa - Agnieszka Stańczyk, Łukasz Fruczek


Agnieszka Stańczyk i Łukasz Fruczek należą do grona najbardziej utalentowanych twórców młodego pokolenia, którzy zdążyli już zaznaczyć swoją obecność na rynku sztuki. Obrazy obojga artystów zebrane na jednej wystawie to dość niezwykłe zestawienie. Artystyczny dialog subtelnych, wręcz intymnie oddanych draperii Agnieszki Stańczyk z krzykliwym, ekspresyjnym i zgeometryzowanym malarstwem Łukasza Fruczka, zapowiada ciekawą wystawę. Można ją będzie zobaczyć już od 14 grudnia w Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej na ul.Puławskiej 17 w Warszawie.


O malarstwie Agnieszki Stańczyk możemy powiedzieć, że jest wyrazem fascynacji zwykłą rzeczą, która ze służalczej roli, staje się pierwszoplanowym zjawiskiem. Artystka błahym przedmiotom poświęca najwyższą uwagę, mozolnie wydobywając ich piękno, ukryte w ich strukturze, materii. Obrazy Agnieszki Stańczyk są w pewnym sensie wyrazem pokory oraz szacunku dla wielowiekowej tradycji, z drugiej zaś: cichą, bardzo intymną kontemplacją, terapią, zatrzymaniem w mknącej rzeczywistości, poszukiwaniem czystości w mozolnej pracy.

Z malarską kontemplacją twórczości Agnieszki Stańczyk zestawione zostały na wystawie obrazy Łukasza Fruczka, który w przeciwieństwie do Stańczyk zdaje się być zainteresowany przede wszystkim mocnym gestem malarskim i kolorystycznym kontrastem. Fruczek w swoich pracach, łączy spontaniczną kreskę rysunku z dużymi płaszczyznami koloru i prostymi podziałami geometrycznymi. Poprzez taki zabieg, uzyskuje rodzaj uporządkowanej ekspresji. Postać ludzka, czy zwierzęca, niekiedy pojawiające się na obrazie są uproszczone i zgrafizowane. Jak mówi sam artysta czasami bywają one tylko pretekstem do dalszych poszukiwań i w ferworze malowania zanikają zupełnie, czasem pozostawiają po sobie ślad w postaci kilku interesujących mnie podziałów, plam, czy linii. Artysta żongluje środkami technicznymi, obok reliefowej, precyzyjnie opracowanej powierzchni, pojawia się farba wyciskana na płótno z tubki, płaszczyzna pomalowana wałkiem, czy element graficzny wykonany sprayem od szablonu.

Obrazy Stańczyk utrzymane w monochromatycznej gamie kolorystycznej, namalowane zostały w ascetycznej estetyce. Decyzja, o jej wyborze zabarwiona jest klasycznym dążeniem do sprawdzenia artystycznych możliwości wobec narzuconej sobie konwencji. Nie możemy tego powiedzieć o obrazach Łukasza Fruczka, o których sam artysta mówi, że ich szkicowanie i planowanie nie ma sensu, ponieważ pierwotna koncepcja zmienia się wielokrotnie w trakcie aktu twórczego i nigdy nie jest tą ostateczną. Dużą rolę odgrywa tu przypadek - kontrolowany, ale jednak... Malarstwo młodego pokolenia odzwierciedla rzeczywistość naszych czasów, zestawiając jej skrajne, intensywne i subtelne oblicza.

Katarzyna Kucharska





Obrazy pochodzą z kolekcji Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej.


Udostępnij
Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej

www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce: 
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

niedziela, 11 grudnia 2011

Henri Cartier-Bresson. Kompas w oku: Ameryka-Indie-ZSRR



Fotograf, artysta i reżyser Henri Cartier-Bresson (1908-2004) był wielkim podróżnikiem i kosmopolitycznym obserwatorem wydarzeń na świecie. Artysta za życia uważany był za uosobienie współczesnego fotoreportażu. Zawsze podkreślał, że jego pasją jest obserwacja życia i wydarzeń, których doświadczał podczas podróży.


Henri Cartier-Bresson studiował malarstwo u Coteneta i André Lhote'a, inspirował się twórczością surrealistów wokół André Bretona oraz czerpał inspiracje z filozofii Zen Buddyzmu. Wywarł wielki wpływ na pokolenia fotografów. Jego książka "Images à la Sauvette" ( "The Decisive Moment"), opublikowana w 1952 roku, jest jednym z najczęściej cytowanych wolumenów w historii fotografii. W 1947 był współzałożycielem Magnum Photos, agencji, która stała się punktem odniesienia dla społecznego zaangażowania w fotografii dziennikarskiej, jak również najwyższej jakości fotograficznej.

Wystawa w Kunst Haus Wien prezentuje 214 zdjęć Henri Cartier-Bressona wykonanych wciągu pięciu lat w trzech bardzo odmiennych krajach - USA, Indiach i ZSRR – podczas ważnych etapów w ich historii.



Wystawa trwa do 26 lutego 2012

Fot. 1. Henri-Cartier-Bresson, Waszyngton, 1957 rok, © Henri Cartier-Bresson / Magnum Photos
Fot. 2. Henri-Cartier-Bresson, Indie, Gujarat, 1966 rok, © Henri Cartier-Bresson / Magnum Photos
Fot. 3. Henri-Cartier-Bresson, Moskwa, 1954 rok, © Henri Cartier-Bresson / Magnum Photos

Źródło: Kunst Haus Wien
Alicja Wilczak

Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce: 
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

czwartek, 8 grudnia 2011

„Kronika” Feliksa Topolskiego


Jedno z kluczowych miejsc w twórczości Feliksa Topolskiego zajmuje ukazująca się w latach 1953-1979 Topolski's Chronicle („Kronika Topolskiego”). Była ona przedsięwzięciem artystyczno-edytorskim, wynikającym – jak wspomina sam autor – z potrzeby stworzenia właściwej sceny dla pokazania powstających wciąż rysunków. Prawdopodobnie stanowiła również efekt zamiłowania Topolskiego do panoram, w tym wypadku do nakreślenia panoramy dziejów współczesnych.

Rysując na bieżąco historię, tworząc wizualne komentarze do rozgrywających się na świecie wydarzeń, Topolski nie dysponował odpowiednim dystansem czasowym historyka, pozwalającym odseparować zjawiska istotne od mało znaczących. Selekcjonując tematy, wybierał te, które na podstawie własnej intuicji uznawał za najważniejsze. Okazała się ona na tyle trafna, że dziś ułożone chronologicznie rysunki z „Kroniki” mogłyby stanowić tytuły rozdziałów podręcznika historii trzydziestu lat drugiej połowy XX w. W jego teatrze dziejów znaleźć można świadectwa rozpadu potęgi Wielkiej Brytanii, atmosferę towarzyszącą pierwszym chwilom niepodległości państw dawnego imperium brytyjskiego, ślady konfliktu między supermocarstwami spowodowanego kryzysem kubańskim w 1962 r., który omal nie doprowadził do wybuchu III wojny światowej, relacje z początkowego okresu kształtowania się V Republiki Francuskiej w 1958 r., a także wielu wydarzeń społecznych i kulturalnych.

Obrazy wielkiej historii kreuje Topolski zawsze za pomocą scen rodzajowych z udziałem ludzi, zarówno wielkich, rozpoznawalnych i znanych – polityków, artystów, mężów stanu, jak i zwykłych, anonimowych, bez konkretnego oblicza, a jednak z wyraźnie akcentowaną podmiotowością. Topolski najczęściej jedynie przedstawia. Nie interpretuje, nie wartościuje, nie ocenia. Wobec dokumentowanych zjawisk stara się zachować dystans i obiektywizm. W wielu numerach „Kroniki” podkreśla taką postawę dewizą zaczerpniętą z traktatu angielskiego poety, prozaika i myśliciela – sir Philipa Sidneya (1554-1586): „… niczego nie stwierdzałem, więc nigdy nie kłamałem…”.

„Kronika Topolskiego” ukazywała się w nakładzie ok. 2000 egz., jako dwutygodnik rozpowszechniany wśród prenumeratorów. Drukowana była dwustronnie, na dużych arkuszach grubego, szorstkiego, jasnobrunatnego papieru pakowego.

Wszystkie prezentowane na wystawie egzemplarze pochodzą z daru Artura Starewicza z Warszawy i znajdują się w zbiorach Muzeum Sztuki Książki - Oddziału Muzeum Narodowego we Wrocławiu.

Kurator wystawy: Wojciech Kaczorowski
„Kronika” Feliksa Topolskiego

Dar Artura Starewicza
12 grudnia 2011-15 stycznia 2012


Katarzyna Kucharska
źródło: www.mnwr.art.pl

Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce: 
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

środa, 7 grudnia 2011

Spotkanie ze zmysłowością i tajemnicą - o malarstwie Katarzyny Szydłowskiej


Malując akty niezmiennie trwam w zachwycie nad pięknem ludzkiego ciała, które wśród wszystkich przejawów nietrwałości jest najwrażliwszym, jedynym źródłem wszelkiej radości, wszelkiego bólu i wszelkiej prawdy.” To właśnie piękno kobiecego ciała próbuje uchwycić Katarzyna Szydłowska.
Kobiety malowane przez nią ukazywane są jako postaci eteryczne, a zarazem fascynujące majestatycznością. Uchwycone często w różnych momentach codzienności wabią wzrokiem, przenikliwym spojrzeniem, olśniewają urokiem i osobliwym wdziękiem. Katarzyna Szydłowska przedstawia różne oblicza kobiecej natury raz demonstrując kusicielską jej stronę („Biała bluzka”) innym razem kładąc nacisk na ukazanie jej jako niemalże nadprzyrodzonej istoty („Orchidee”).


Artystka z wielkim wyczuciem maluje każdy fragment ciała. Oczy - raz zamknięte, innym razem spoglądające w dal wydają się przeszywać duszę odbiorcy. Usta - czasem nasycone czerwienią a innym razem blade, lekko przykryte stają się symbolem potęgującym kobiece piękno. Odsłonięte plecy, ramiona - to te elementy kobiecego ciała, które eksponuje. W pracach artystki pojawiają się też atrybuty takie jak kwiaty, czy perły - podkreślające kobiecość. Nieco sentymentalne tytuły prac: „Zapatrzenie”, „Zamyślenie”, „Nostalgia”, „Dziewczyna z perłą" podkreślają swoisty czar obrazów. Wszystkie doskonale korespondują z przedstawianą treścią dzieł. Jest w tym pewna harmonia i doskonała przemyślana kompozycja.
Paulina Babiak



Fot. 1. Katarzyna Szydłowska, Ruda kobieta z szalem, 35x42 cm, 2010 rok, olej na płycie, Kolekcja Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
Fot. 2. Katarzyna Szydłowska, Orchidee, 100x70 cm, 2010 rok, olej na płótnie, Kolekcja Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
Fot. 3. Katarzyna Szydłowska, Błękitna, 100x70 cm, 2009 rok, olej na płótnie, Kolekcja Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej

Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce: 
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

poniedziałek, 5 grudnia 2011

Wspomnienie Adama Hanuszkiewicza (1924-2011)


Adam Hanuszkiewicz, jeden z najwybitniejszych współczesnych reżyserów i aktorów urodził się w 1924 roku we Lwowie. Był samoukiem. W 1945 roku, w rzeszowskim teatrze, zagrał swoją pierwszą rolę - Wacława w "Zemście" Aleksandra Fredry. W 1951 roku debiutował jako reżyser, w Teatrze Polskim w Poznaniu, sztuką Leonida Rachmanowa "Niespokojna starość". W latach 1956-63 był dyrektorem artystycznym Telewizji Polskiej, później dyrektorem teatrów warszawskich: Powszechnego, Narodowego i Nowego. Był współtwórcą i pierwszym reżyserem naczelnym Teatru TV.
Na dorobek artysty składają się też role filmowe. Jego pierwsza rola filmowa to postać Władka w dramacie wojennym "Za wami pójdą inni" (1949) w reżyserii Antoniego Bohdziewicza. Wystąpił też w filmach "Trio" Jerzego Gruzy, "Ręce do góry" Jerzego Skolimowskiego, "Przedwiośniu" Filipa Bajona. Na teatralnych deskach wcielał się m.in. w role Hamleta, Don Juana, Prospera w "Burzy", Tytusa w "Berenice".
Teatr Hanuszkiewicza często budził kontrowersje. W swoich inscenizacjach szukał nowych środków wyrazu. Podczas przygotowanej przez niego inscenizacji "Miesiąca na wsi" po scenie Teatru Małego biegały psy. Jego Kordian, grany przez Andrzeja Nardellego, monolog na Mont Blanc wygłaszał na drabinie, a "Balladyna" była jedną z najsłynniejszych inscenizacji dzieł Słowackiego - odtwórcy postaci Goplany, Chochlika i Skierki jeździli po scenie na motocyklach.

Adam Hanuszkiewicz zmarł 4 grudnia 2011 w szpitalu w Warszawie.

Fot. Adam Hanuszkiewicz w Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej

Udostępnij


Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce: 
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

niedziela, 4 grudnia 2011

Warhol & Basquiat – wystawa w Muzeum Sztuki Nowoczesnej Arken


Współpraca Andy Warhola (1928-87) - króla pop-artu i Jeana-Michela Basquiata (1960-88)– artysty ulicy, graficiarza z Brooklynu była wyjątkowym wydarzeniem w sztuce amerykańskiej. W latach 1983 i 1985 r. artyści stworzyli razem ponad 130 obrazów w słynnym studiu Warhola The Factory.

Basquiat został odkryty w październiku 1982 r. przez europejskiego marszanda Warhola Bruno Bischofbergera. Pewnego dnia Bruno Bischofberger zabrał Basquiata na lunch i zaprowadził go do słynnej Fabryki Warhola. Basquiat zachwycił się sztuką najsłynniejszego twórcy pop artu, co zostało również odwzajemnione przez Warhola. Obydwaj artyści zbudowali szczególną przyjaźń, która miała kluczowe znaczenie dla obu stron.


Kiedy Warhol i Basquiat wspólnie malowali, ich współpraca przybierała formę bitwy na obrazy. Przeważnie, Basquiat ingerował w wielkie serigrafie lub obrazy na płótnach dopisując poszczególne słowa, domalowywał lub skreślał wybrane elementy. Basquiat czerpał inspirację z rygorystycznie komponowanych pop – artowskich motywów Warhola wykonywanych techniką sitodruku, która wymagała precyzji i warsztatu. Wpływ ekspresyjnego, spontanicznego stylu Basquiata sprawił, że Warhol po 20 latach tworzenia prawie wyłącznie sitodruków, filmów, fotografii, ponownie wziął do ręki pędzel.
Wystawa w Muzeum Sztuki Nowoczesnej Arken w Ishøj koło Kopenhagi prezentuje 60 obrazów, rysunków, fotografii, które są efektem współpracy dwóch niezwykłych artystów. Ekspozycja potrwa do 12 stycznia 2012.



Fot. 1. Andy Warhol i Jean-Michel Basquiat, Third eye, 1985
Fot. 2. Andy Warhol, Portret Jeana-Michela Basquiata, 1984

Alicja Wilczak

Udostępnij
Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej

www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce: 
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

piątek, 2 grudnia 2011

Sztuka alabastrem naznaczona - wystawa ,,Materia światła i ciała”


Wystawę poświęconą niderlandzkiej rzeźbie XVI i XVII wieku można oglądać w Muzeum Narodowym w Gdańsku. Przygotowana została we współpracy z Les Musées royaux d'Art et d'Histoire w Brukseli, Rijksmusuem w Amsterdamie, Skulpturensammlung w Berlinie oraz wieloma polskimi instytucjami. Jej celem jest zaprezentowanie różnych aspektów funkcjonowania alabastru, który stosowany był w sztuce tego okresu. Wśród eksponatów znajdują się rzeźby nie prezentowane dotąd w Polsce.
Centralna część wystawy przedstawia blisko czterdzieści dzieł alabastrowej rzeźby niderlandzkiej powstałej w Mechelen i Antwerpii w XVI i XVIIw. Pokazywane eksponaty pochodzą m.in. z polskich kolekcji muzealnych (np. z Muzeum Narodowego w Gdańsku, Warszawy, Wrocławia, Szczecina) i zbiorów kościelnych ( z Jasnej Góry w Częstochowie, Krakowa, Wrocławia). Można też obejrzeć obiekty wypożyczone z bogatej kolekcji Les Musées royaux d'Art et d'Histoire w Brukseli oraz Rijksmusuem w Amsterdamie oraz dzieła ze Skulpturensammlung w Berlinie.
Alabaster to doskonały surowiec rzeźbiarski, który już od czasów starożytnych ceniony był jako kamień ozdobny i dekoracyjny. Właśnie z jednej bryły alabastru wyrzeźbiono ponad 13-metrowej wysokości posąg faraona Ramzesa II z XIX dynastii, a także sarkofagi dla królowej Hetepheres i faraona Setiego I.
Łącznie na wystawie w Oddziale Muzeum Narodowego Zielona Brama na Długim Targu prezentowanych jest 75 obiektów. Wystawa potrwa do 15 marca 2012r.
Paulina Babiak

Fot. "Noli me tangere", po 1560, nieznany rzeźbiarz działający w Mechelen, alabaster rzeźbiony, polichromowany i złocony, 24,2 x 14,6 cm, wł. Muzeum Narodowe w Gdańsku, fot. R. Rzeczkowsk

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce: 
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone