środa, 31 października 2012

„Rozmowa” Antoniego Fałata



Antoni Fałat urodził się w 1942 roku. Studiował na Wydziale Malarstwa warszawskiej ASP pod kierunkiem prof. Aleksandra Kobzdeja, uzyskując w 1969 roku dyplom z wyróżnieniem. Jest laureatem licznych nagród artystycznych, a jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Krakowie i Gdańsku, „Zachęcie” w Warszawie, Muzeum Sztuk Pięknych im. Puszkina w Moskwie oraz Muzeum Sztuk Pięknych w Gandawie. W swoim malarstwie czerpie inspirację ze starej fotografii portretowej.

Rozmowa” to obraz namalowany w 2009 roku, więc stosunkowo nowy, nosi jednak cechy charakterystyczne dla całej twórczości profesora Antoniego Fałata i jego rozpoznawalnego stylu, konsekwentnie realizowanego i rozwijanego od ponad 40 lat. Portret przedstawia stojące naprzeciwko siebie kobiety, których twarze widzimy z półprofilu. Mamy tu charakterystyczną dla Fałata „fotograficzną” paletę barw i ciemną, wręcz mroczną tonację. Sylwetowo namalowane postaci wymykają się swojej materii – przypominają raczej posągi niż ciała żywych osób. Jest w tym pewna sztuczność, upozowanie. Przestrzeń jest nieokreślona, nie mamy tu jednak tła jak w fotograficznym atelier, na którym autor (zwłaszcza we wcześniejszym etapie twórczości) lubił umieszczać portretowane postaci – tutaj tło tworzą przenikające się refleksy czerni, bieli i błękitu, które sprawiają, że przestrzeń jest odrealniona i tajemnicza. Burzy ona także pozorną statyczność obrazu, kontrastując z oszczędnym gestem i nieruchomością kobiecych sylwetek.

Takich kontrastów i dualności jest tu zresztą więcej. W tytułowej rozmowie uczestniczą dwie kobiety: jedna z nich jest naga, druga ubrana w letnią wzorzystą bluzkę. Jedna stoi z ręką opartą na biodrze i uciekającym gdzieś w bok spojrzeniem, druga patrzy na nią z zawieszonym w powietrzu ruchem dłoni. To raczej niema interakcja niż prawdziwa rozmowa - próba nawiązania kontaktu z jednej strony i uniknięcia go z drugiej. Chociaż, jak zwykle u Fałata, postaci zostały pozbawione szczegółów, które mogłyby nadać im indywidualny charakter lub psychologiczną głębię, różnice między kobietami zostały zaakcentowane w kolorystyce tła: głowa jednej z postaci kryje się w plamie czerni, twarz drugiej wyłania się ze światła i bieli. Nie są to już portrety konkretnych kobiet, ale symboliczne przedstawienie człowieka w ogóle, z całą dwoistością jego natury. Na obrazie Fałata owa natura jest niepokojącą zagadką, a rozmowa – próbą jej rozwikłania. 
 
Ten silnie subiektywny i ekspresywny obraz wpisuje się w nurt nowej figuracji, której obecność w malarstwie postulował Fałat u progu swojej kariery artystycznej: człowiek, tajemnice jego istnienia, przeżyć i emocji wciąż pozostają głównym tematem jego estetycznych poszukiwań.

Hanna Szczęśniak

Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

wtorek, 30 października 2012

„Rafael – ostatnie lata”



Wystawa prac Rafaela w paryskim Luwrze to nie lada wydarzenie dla miłośników sztuki. Oprócz nigdy wcześniej niepokazywanych we Francji obrazów z późnego okresu twórczości Rafaela, prezentuje ona dzieła jego najwybitniejszych uczniów, a tym samym stanowi ciekawy i szeroki kontekst do przyjrzenia się perłom włoskiego renesansu.

Prezentowane podczas wystawy prace dokumentują ostatnie siedem lat życia artysty (Rafael umarł w wieku 37 lat), które spędził w Rzymie, pozostając pod kuratelą papieży Juliusza II i Leona X. To czas, w którym osiągnął artystyczną dojrzałość i szczyt swoich malarskich możliwości: dzięki doskonałości technicznej oraz subtelnemu wyczuciu estetyki umiał pokazać ludzi z całą ich psychologiczną i humanistyczną głębią. Potrafił wydobyć narrację i uczynić z obrazu swoistą opowieść.

Wśród eksponatów można obejrzeć wybór ponad 100 obrazów i rysunków: to zarówno malarstwo sakralne wykonywane na potrzeby Kościoła lub dla osób prywatnych, jak i mniej oficjalne portrety znajomych artysty. W skład ekspozycji wchodzą również prace uczniów Rafaela: Giulio Romano i Gianfrancesco Penni. Rafael nie był samotnikiem w swojej malarskiej pracy – miał grono pięćdziesięciu współpracowników, uczniów, którzy doskonalili swój warsztat pod jego okiem, ale też pomagali mu w wykonywaniu licznych zamówień. Zestawione w obrębie jednej wystawy dzieła Rafaela oraz obrazy dwóch jego uczniów namalowane jeszcze za życia artysty pozwalają dostrzec wielowymiarowość tej współpracy i są świadectwem wzajemnych oddziaływań twórczych.

Organizację wystawy w Luwrze wsparło muzeum Prado. Ekspozycję można oglądać do 14 stycznia 2013 roku.

Hanna Szczęśniak

źródło: http://www.louvre.fr/expositions/raphael-les-dernieres-annees

Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

poniedziałek, 29 października 2012

Gerhard Richter - najdroższy żyjący malarz na świecie.

"Nie podążam za żadnym wyznaczonym celem, za żadnym systemem, za żadnym kierunkiem. Nie mam żadnego programu, żadnego stylu, żadnego pragnienia". Słowa te w 1966 roku wypowiedział Gerhard Richter - zaliczany obok Sigmara Polkego i Georga Baselitza do trzech najbardziej znanych niemieckich artystów na arenie międzynarodowej. 

Dzisiaj 80-letni Gerhard Richter uważany jest przez wielu nie tylko za największego ale i najdroższego żyjącego malarza na świecie, a trzy najważniejsze muzea – w Londynie, Paryżu i Berlinie – świętują jego 80 urodziny organizując obszerną retrospektywę jego twórczości.


Urodził się w Dreźnie, mieszka i tworzy w Kolonii. Rzadko udziela wywiadów, unika też publiczności i mikrofonów. Gdy jego obraz z 1982 r. „Świeczka” sprzedano na aukcji w Londynie za prawie 12 mln euro artysta powiedział, że jest to tak samo absurdalne jak kryzys bankowy – niezrozumiałe, groteskowe, nieprzyjemne. W ostatnim czasie inny obraz olejny namalowany przez Gerharda Richtera został sprzedany na aukcji za 21 milionów funtów (34 miliony dolarów) – rekordową sumę zapłaconą za dzieło żyjącego artysty.„Absreaktes Bild”, namalowany w 1994 roku, był wcześniej własnością muzyka Erica Claptona. Obraz określano jako „mistrzowskie dzieło skalkulowanego chaosu”. Wartość dzieła oceniano na 9-12 milionów funtów, ostatecznie sprzedane 21 milionów funtów, zostało nabyte przez anonimowego nabywcę w domu aukcyjnym Sotheby’s w Londynie.


Gerhard Richter w latach 1951-1956 Gerhard Richter studiował w Hochschule der bildenden Künste w Dreźnie. W 1961 roku, krótko przed budową muru berlińskiego, przeprowadził się do Niemiec Zachodnich. Tam kontynuował studia w Kunstakademie w Düsseldorfie, gdzie później, do roku 1993, był profesorem. „Der Tisch” (Stół, 1962). Charakterystyczne dla jego twórczości są również „Fotoobrazy” powstałe we wczesnych latach 60-tych XX wieku. Richter przerysowuje fotografie (z czasopism albo albumów rodzinnych) i zamazując jeszcze świeżą farbę wywołuje efekt nieostrego zdjęcia; jeszcze niegotowego polaroidu. Inny nurt twórczości artysty odzwierciadla się między innymi w zaprojektowanych przez Richtera witrażach dla kolońskiej Katedry. Dzieło o powierzchni 113 m2 jest kompozycją złożoną z 11 500 kolorowych szkieł. Technikę tę można odnaleźć również we wcześniejszych i nowszych dziełach Richtera, np. „Farbtafeln” (Barwne tablice, 1966), „4900 Farben” (4900 kolorów, 2007). W ostatnich latach Richter powraca do wielkoformatowych abstrakcyjnych płócien, które powstają poprzez nakładanie kilku warstw różnokolorowych farb za pomocą wielkiej szpachli.

Prace Richtera były pokazywane między innymi w Guggenheim Museum w Nowym Jorku (1969), w Musées royaux des Beaux Arts de Belgique w Brukseli (1970), na 36. Biennale w Wenecji (1972), w Israel Museum w Jerozolimie (1995), w Musem of Modern Art w Nowym Jorku (2002), w National Art Museum  of China w Pekinie (2008) i w National Portrait Gallery w Londynie (2009).

fot.1.Gerhard Richter, Self-Portrait, 1996
fot.2.Gerhard Richter, Candle, 1982
fot.3.Gerhard Richter, Phantom Interceptors, 1964


oprac. Katarzyna Kucharska

 Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

niedziela, 28 października 2012

Richard Hamilton w National Gallery



National Gallery w Londynie prezentuje bardzo osobistą wystawę jednego z  najbardziej wpływowych brytyjskich artystów – Richarda Hamiltona.

Richard Hamilton (1922-2011) zanany głównie jako jeden z prekursorów pop – artu, pracował nad tą wielką wystawą prac przeznaczonych specjalnie dla National Gallery aż do śmierci we wrześniu 2011. Dzieła, które zostały zaprezentowane na  ekspozycji pochodzą z późnego okresu twórczości artysty i nie były nigdy dotąd pokazywane.

Tuż przed śmiercią Hamilton pracował nad dużym obrazem inspirowanym opowiadaniem Honore de Balzaca "Le Chef-d’œuvre inconnu" („Nieznane arcydzieło”). Gdy artysta wiedział już, że nie zdoła ukończyć swojego obrazu postanowił, że wystawa w National Gallery zaprezentuje szkice do tej pracy,  w postaci wielkoformatowych grafik komputerowych dodatkowo malowanych przez artystę, stanowiących różne wariacje na temat jednego dzieła -"Le Chef-d’oeuvre inconnu"– a painting in three parts' („Nieznane arcydzieło – obraz w trzech częściach”).



Wiele z jego późniejszych prac odzwierciedla inspiracje dziełami Wielkich Mistrzów z kolekcji National Gallery. Wystawa śledzi kilka tematów twórczości artysty, na przykład: jego zainteresowanie perspektywą z jednym punktem zbiegu; przestrzenią i perspektywą w dziełach artystów renesansu, pionierskim używaniem komputera; a także przedstawianiem motywu pięknej kobiety i pragnień.

Wystawa pokazuje także inspiracje Richarda Hamiltona sztuką Marcela Duchampa i jego najbardziej enigmatyczną pracą  "Étant donnés”, która podobnie jak ostatnie dzieło Hamiltona stanowi zagadkę i skłania do wielu interpretacji.





National Gallery Londyn
10 października 2012 – 13 stycznia 2013


 fot. www.nationalgallery.org.uk/

1. Richard Hamilton, Le Chef-d’oeuvre inconnu – a painting in three parts, 2011 (printed 2012). Epson inkjet on Hewlett-Packard RHesolution canvas, 112 x 176 cm
2. Richard Hamilton, Le Chef-d’oeuvre inconnu – a painting in three parts, 2011 (printed 2012). Epson inkjet on Hewlett-Packard RHesolution canvas, 112 x 176 cm
3. Richard Hamilton, The Passage of the Angel to the Virgin, 2007. Digital montage, Fuji/Oce LightJet on canvas, 120 x 168 cm


Alicja Wilczak


Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

sobota, 27 października 2012

Alina Szapocznikow w MoMA w Nowym Jorku



Nowojorskie muzeum MoMA jest kolejnym miejscem, w którym zachodnia publiczność ma okazję zapoznać się z twórczością słynnej polskiej rzeźbiarki Aliny Szapocznikow. Wcześniej wystawa prac zatytułowana „Sculpture Undone” („Rzeźba niedokończona”) była prezentowana w WIELS w Brukseli oraz w Hammer Museum w Los Angeles.

Retrospektywa obejmuje późny okres twórczości artystki, zakończony przedwczesną śmiercią w 1973 roku (do której odnosi się tytuł wystawy). Składa się z ponad 100 eksponatów: rzeźb, ale również rysunków, zdjęć oraz filmów z wypowiedziami samej Szapocznikow na temat sztuki. Wśród eksponatów znajdują się między innymi rzeźby z cykli: „Torsy”, „Fetysze”, „Nowotwory”, w których widoczne są eksperymentalne poszukiwania formalne, a także fascynacja i inspiracja cielesnością, mająca ścisły związek z osobistymi przeżyciami autorki i jej chorobą nowotworową. Znajdziemy tu elementy ciała przekształcone w przedmioty codziennego użytku, popiersia, fotograficzne kolaże, instalacje z wykorzystaniem efektów świetlnych, jak również bardziej tradycyjne rzeźby i portrety. Wystawa dokumentuje artystyczną ewolucję artystki, i jej drogę od rzeźbiarki klasycznej, wykształconej według akademickich zasad do kontestatorki materialnej formy obiektu sztuki, której twórczość balansuje na granicy surrealizmu i pop – artu.





Zainaugurowana 7 października wystawa potrwa do 28 stycznia 2013 roku. W tym czasie także polscy odbiorcy będą mogli lepiej poznać postać Aliny Szapocznikow: od 19 września w księgarniach dostępna jest publikacja Kroją mi się piękne sprawy. Listy Aliny Szapocznikow i Ryszarda Stanisławskiego  1948–1971 (wyd. Karakter, 2012). Lektura ta będzie doskonałą okazją do dokładniejszego przyjrzenia się dorobkowi artystki i skonfrontowania go z jej życiem osobistym.


Fot. źródło materiały prasowe MoMA
1. Alina Szapocznikow, "Deser III", 1971, poliester barwny, porcelanowa waza, 18 x 24 x 25 cm. Z kolekcji Piotra Stanisławskiego, fot. Roland Schmid.
2. Alina Szapocznikow, „Femme illuminée”, 1966–67, Collection Alexandre Stanisławski (Fot.: Fabrice Gousset, Paris, dzięki uprzejmości Piotra Stanisławskiego i Galerie Gisela Capitain GmbH, Cologne)

Hanna Szczęśniak

Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

piątek, 26 października 2012

Józef Szajna "Twarz" z cyklu "Mrowisko"


Józef Szajna "Twarz" z cyklu "Mrowisko"

Józef Szajna (1922 - 2008) był jedną z najwybitniejszych i najbardziej znaczących postaci polskiej sztuki po II Wojnie Światowej. Obok Kantora, czy Grotowskiego to najważniejszy rewolucjonista polskiego teatru oraz twórca „teatru wizji”. Był scenografem, reżyserem teatralnym, autorem scenariuszy, teoretykiem teatru, ale również malarzem, czy grafikiem,  profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

W malarstwie powojennym artyści w większości skupieni byli na formie i zaskoczeniu widza, Szajna pozostał jednak wierny treści, jako wartości nadającej nadrzędne znaczenie dziełu. Podejmował się najróżniejszych technik m.in. malarstwo, kolaż, asamblaż, gwasz, czy rysunek a korzystając również z własnego przebogatego doświadczenia wykonywał prace w technikach mieszanych. Okrutnie doświadczony przez los przeżył okres II Wojny Światowej i cudem ocalał z zagłady w Auschwitz. Ten aspekt jego życia wywarł ogromny wpływ na twórczość artystyczną.

Prezentowany obraz pt. „Twarz” pochodzi z cyklu „Mrowisko” i  powstał około 2000 roku. To utrzymany w czarno-białej konwencji gwasz o bardzo wymownym charakterze. Artysta sytuuje widza w pozycji empatycznego obserwatora, wobec którego obnaża zarówno doświadczenia swojej przeszłości, jak i setek tysięcy innych ludzi. Afektywność pracy mieści się w jej materialności. Malowane sylwetki ludzi zniekształcone i pozbawione twarzy powtarzają się w natłoku wywołując efekt dezintegracji i efemerycznej struktury. Tysiące ludzkich cieni złączonych więzami zagrożonej egzystencji patrzą na widza przez pryzmat przepełnionej bólem i cierpieniem twarzy. Człowiek staje się tutaj jednostką bez indywidualnej tożsamości, częścią mrowiska, czy jednego organizmu o jednej twarzy - pozbawionej nadziei, pełnej strachu i cierpienia. Wpatrzone  dal, przepełnione smutkiem oczy postaci przywołują na myśl okrucieństwa oświęcimskiej rzeczywistości.

Józef Szajna wymaga od odbiorcy zaangażowanego stanowiska. Dla artysty to próba oswojenia się z własnymi traumatycznymi przeżyciami przeszłości, swoisty rodzaj katharsis, ale również niezgoda na powszechne zapomnienie. Praca niesie ze sobą psychologiczny wymiar cierpienia i krytyczne przepracowanie, czy przemyślenie przeszłości. Obraz ten doskonale wpisuje się w słowa Szajny - „Życie zamieniam w obraz – sztuka jest uzmysłowieniem tego, co w nas samych wymaga wyzwolenia. Jest też samoobroną przed bezbronnym poddaniem się.”

Fot. Józef Szajna „Twarz” z cyklu „Mrowisko”,około 2000 rok, gwasz, 65 x 65 cm, sygnowany przy dolnej krawędzi, kolekcja Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej

Marta Lewenstein



Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

„SARA LIPSKA. W CIENIU MISTRZA”




W Polsce Sara Lipska (1882 - 1973) uchodzi za mało znaną i być może nawet niedocenioną. Intrygujący, pełen niedopowiedzeń i tajemnic, burzliwy życiorys dodatkowo wzbudza zainteresowanie artystką i jej dorobkiem.

W 1904 roku Sara rozpoczęła studia w zakresie rzeźby w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. Tutaj też nawiązała bliską relację ze swoim profesorem Xsawerym Dunikowskim. Relacja przerodziła się w namiętny romans, w wyniku którego przyszła na świat córeczka – Maria Xawera Dunikowska.
W 1912 roku artystka wyjechała do Paryża, gdzie nawiązując współpracę z Heleną Rubinstein, Siergiejem Diagilewem, twórcą Baletów Rosyjskich i Antoinem Cierplikowskim, słynnym paryskim fryzjerem, rozwijała karierę.

W swoich pracach Sara Lipska daje upust bogatej wyobraźni. Jest artystką, której dorobku nie da się wpisać w żadne ramy i wyróżnić cech prymarnych jej artystycznej kreacji. Twórczość Lipskiej nie ogranicza się do jednej dziedziny sztuki. Poza rzeźbą zajmowała się malarstwem, grafiką użytkową, projektowaniem wnętrz, kostiumów i scenografii, ale również strojów. Szczególnie upodobała sobie modę. W Paryżu otworzyła również butik z własnymi kreacjami na Champs-Elysées. Swoje prace pokazywała na salonach francuskich – Jesiennym, czy Niezależnym i obracała się wśród najbardziej znamienitych projektantów, a jej projekty docenił nawet sam „król mody” - Paul Poiret.

Kreacje Sary Lipskiej nawiązują do ducha epoki początków XX w., stosując charakterystyczne w tym czasie kompozycje oparte o haft, geometryzację, kolorowe aplikacje z różnych materiałów, czy koralików. Projektantka odwołuje się do art déco  -  preferuje długie suknie w linii tuby, garsonki za kolano, proste w formie, ale również dekorowane haftem płaszcze, a także bogato zdobione jedwabne bluzki. Zarówno w strojach, jak i projektowanych przez Lipską kostiumach wyczuwalne są wyraźne odwołania do ludowości. Projekty kostiumów tworzonych dla Baletów Rosyjskich charakteryzuje różnorodny i odważnie dobrany wachlarz kolorystyczny oraz surrealistyczna szczypta bajkowości. Kreacje te po dziś dzień intrygują i sprawiając wrażenie świeżości oraz ponadczasowego charakteru.

W projektach wnętrzarskich pobrzmiewa zdecydowana nuta art déco, czy też moderny. Artystka preferuje meble relatywnie ciężkie, proste w formie, gdzie łatwo można wyróżnić konstrukcje oparte o geometryczne bryły. Dekoracyjność wnętrz ma się odzwierciedlać w prostocie oraz fakturze dobranych materiałów.

Nie da się również jednoznacznie sklasyfikować dzieł malarskich artystki. Martwe natury przywołują na myśl odniesienie do kubizmu poprzez żywą zdecydowaną kolorystykę, subtelne deformacje uwydatniające geometryzację zarówno malowanych przestrzeni jak i samych przedmiotów. Portrety charakteryzuje doskonale dobrana kolorystyka. W zestawieniu z rzeźbami można pokusić się o stwierdzenie, że sytuując się na antypodach wobec swojego mistrza - Dunikowskiego artystka, uwydatniając tylko swoją wrażliwość, skłania się bardziej w stronę ukazywania osobowości portretowanego i skłania się bardziej w stronę portretu psychologicznego. W niektórych obrazach, czy rzeźbach uwydatnia się rodzaj giętkiej, płynnej, falującej linii typowy dla prac o charakterze secesyjnym. Lipska wykorzystywała najróżniejsze techniki malarskie - olej, akwarela, gwasz, sięgała również po pastele. Tworzyła we wszystkich materiałach używając gipsu, cementu, kamienia, szkła, ale i drewna, czy nawet fajansu.

Tytuł wystawy „Sara Lipska. W cieniu mistrza” nie jest wolny od kontrowersji. Kobieta - artystka, za życia była muzą swojego kochanka i zarazem uznanego mistrza w dziedzinie rzeźby – Dunikowskiego. Dopiero długo po jej śmierci zorganizowano wystawę w Królikarni, która od dawna jest miejscem przepełnionym dziełami rzeźbiarza i jednoznacznie kojarzy się z jego twórczością. Tytuł nieść może ze sobą fale rozważań na temat roli kobiety w społeczeństwie z początków XX wieku. Warto zadać tu stosunkowo trafne pytanie: dlaczego właściwie „w cieniu”? To prawda, że „sztuka wysoka” zarezerwowana była w tamtym okresie dla mężczyzn, jednak monograficzna wystawa artystki uświadamia, iż jest ona doskonałym przykładem wszechstronnie uzdolnionej osoby. Kobiety,  która w tych trudnych czasach i opanowanym w większości przez mężczyzn świecie sztuki miała szansę zaimponować i stać się przykładem dla kolejnych pokoleń utalentowanych naśladowniczek…

Marta Lewenstein

fot. krolikarnia.mnw.art.pl




Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

wtorek, 23 października 2012

"Wojciech Fangor. Przestrzeń jako gra"

 

Wystawa "Przestrzeń jako gra" to jubileuszowy pokaz twórczości Wojciecha Fangora, jednego z najważniejszych polskich artystów, który tej jesieni obchodzi 90 urodziny. Wystawa otwarta została w Muzeum Narodowym w Krakowie 20 października i będzie można ją zwiedzać do 6 stycznia 2013.

Wojciech Fangor to jeden z najważniejszych artystów w historii polskiej sztuki drugiej połowy XX wieku, współtwórca tzw. polskiej szkoły plakatu, prekursor sztuki w przestrzeni publicznej - jedyny Polak, któremu Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku zorganizowało indywidualną wystawę. Jego sztuka obejmuje różne dziedziny: malarstwo, grafikę, architekturę, rzeźbę, scenografię, instalacje  przestrzenne. Wystawa w Muzeum Narodowym w Krakowie zbiega się z 90 urodzinami artysty i jubileuszem 75-lecia pracy twórczej. Można na niej oglądać blisko 190 prac, głównie obrazy. 

Jest to pierwsza tak wielka wystawa sztuki tego artysty w Polsce.
 

Warto wspomnieć przy okazji o wystawie 15 listopada w Łazienkach Królewskich w Warszawie, gdzie  pokazane zostaną zdjęcia Wojciecha Fangora autorstwa Czesława Czaplińskiego.Otwarcie ekspozycji zaplanowano na 15 listopada 2012 r. – w dzień 90. urodzin Artysty. Wystawa „Fangor w 90. Rocznicę urodzin” w Galerii Plenerowej Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie, realizowana jest jako partnerski projekt z Muzeum Narodowym w Krakowie, organizującym prezentację twórczości Artysty pt.: „Wojciech Fangor. Przestrzeń jako gra”.

 

"Wojciech Fangor. Przestrzeń jako gra"  
Muzeum Narodowe w Krakowie 
20 października 2012 - 6 stycznia 2013 

  "Fangor w 90. Rocznicę urodzin"
Galeria Plenerowa Łazienek Królewskich  
15 listopada – 10 grudnia 2012 

fot.1.Wojciech Fangor, M14, 1970

fot.2.Wojciech Fangor, SM, 1974

źródło: materiały prasowe,  www.muzeum.krakow.pl

oprac. Katarzyna Kucharska


Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

niedziela, 21 października 2012

Ewa Żochowska – malarstwo





Od 23 października do 7 listopada w Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej w Warszawie na ul. Puławskiej 17 będzie można obejrzeć wystawę prac Ewy Żochowskiej.


Malarstwo Ewy Żochowskiej przedstawia świat intensywnych wrażeń, dostarczanych przez współczesną rzeczywistość. Artystka swoją twórczość opiera na intuicyjnym przekazie doświadczeń i percepcji malując pełne ekspresji i fantazji malarskie wizje. Głównym motywem obrazów Ewy Żochowskiej jest człowiek, wokół którego budowana jest narracja. Artystka często wykorzystuje własny wizerunek, aby podkreślić indywidualne doświadczenia przedstawione w obrazach.




Ewa Żochowska o swoim malarstwie:

Maluję obraz do tego momentu, gdy poczuję, że osiągnął choć część tajemnicy, którą emanuje rzeczywistość. Obraz musi działać swoją intensywnością bezpośredniością, tak jak działa na nas świat zewnętrzny.” *



Ewa Żochowska (ur. 1976)
Studia na Wydziale Edukacji Wizualnej na Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi (w latach 1996-2002). W 2002 roku obroniła dyplom z grafiki warsztatowej w pracowni prof. Tomasza Chojnackiego oraz z malarstwa w pracowni prof. Romany Hałat. W 2000 roku otrzymała nominację do Nagrody w XVII Konkursie im. Władysława Strzemińskiego. W 2006 była nominowana do nagrody w V Triennale Autoportretu w Radomiu.




Fot. 1. Ewa Żochowska, Moskit, 100x120 cm, kolekcja Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
Fot. 2. Ewa Żochowska, Kruki, 150x120 cm,  kolekcja Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
Fot. 3. Ewa Żochowska, Splash, 156x210 cm,  kolekcja Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej

* www.napiorkowska.pl




Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

piątek, 19 października 2012

Konkurs malarski Fundacji im. Franciszki Eibisch 2012




Konkurs organizowany jest przez Fundację im. Franciszki Eibisch, której celem jest promocja młodych artystów malarzy. Wybitny polski malarz profesor Eugeniusz Eibisch (1896-1987) tworzący w kręgu Ecole de Paris powołał do istnienia Fundację imienia Swojej Żony, Franciszki. Celem konkursu Fundacji im. Franciszki Eibisch jest wyróżnienie artystów malarzy, których działalność artystyczna przyczynia się do rozwoju polskiego malarstwa oraz twórczego podejmowania zagadnień artystycznych i aktywnego uczestnictwa w rozwoju kultury plastycznej.


W tegorocznej edycji Konkursu przewidziane są nagrody:

GRAND PRIX
Laureat Konkursu otrzyma nagrodę pieniężną wysokości
10.000 złotych ( słownie dziesięć tysięcy złotych)

WYRÓŻNIENIA HONOROWE
Dodatkowo zostanie przyznanych sześć nagród w formie Wyróżnień Honorowych dla artystów nominowanych do Nagrody Głównej.



Regulamin Konkursu Fundacji im. Franciszki Eibisch

Przedstawiciele Instytucji zgłaszającej oraz Kandydaci indywidualni przesyłają Zgłoszenie do konkursu (Instytucje) lub Zgłoszenie do konkursu (Kandydaci indywidualni) oraz fotografię cyfrową wybranego obrazu

Materiały przesłane są do dnia 15 listopada 2012 do godziny 12.00 z tytułem: Konkurs  – Kandydat Indywidualny , na adres emailowy: konkurs@eibisch.pl.


Karta zgłoszeniowa - Instytucje zgłaszające (PDF) | (word)

Karta zgłoszeniowa - Kandydaci indywidualni (PDF) | (word)

 www.eibisch.pl

Eugeniusz Eibisch, wybitny artysta malarz, współtwórca nurtu kolorystycznego w Polsce, urodził się w 1896 roku w Lublinie. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Jacka Malczewskiego i Wojciecha Weissa. Od 1922 roku mieszkał w Paryżu, gdzie tworzył w kręgu Ecole de Paris. Przyjaźnił się m.in. z Chaimem Soutinem, Rogerem Martinem du Gardem, którego zainspirował do stworzenia literackiej postaci Serge`a w powieści Rodzina Thibault. Wystawiał w galeriach prezentujących Amadeo Modiglianiego, współpracował ze słynnym marszandem Zborowskim oraz z Galerią Bernheim.

W 1939 roku wrócił do Polski. Od 1945 roku był Rektorem Akademii Sztuk Pięknych Krakowie. W latach 1949-69 prowadził katedrę malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

Był laureatem wielu nagród , m.in. Nagrody Guggenheima. Uczestniczył w Biennale w Wenecji.

Zmarł w Warszawie w 1987 roku. Jego dzieła, m.in. przekazane jako dar artysty zapisem testamentowym do kolekcji muzealnych znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego w Poznaniu, Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Narodowego w Krakowie. W 2007 w Muzeum Zamkowym w Lublinie odbyła się monograficzna wystawa profesora Eugeniusza Eibischa. Prace Eugeniusza Eibisch uwzględnione zostały między innymi w wystawach artystów z kręgu Ecole de Paris w Pinakotece w Paryżu i w Palazzo Vecchio we Florencji. 

 Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

środa, 17 października 2012

Kradzież dzieł Picassa, Matisse'a, Moneta i Freuda w Kunsthal w Rotterdamie.

Freud, Woman with Eyes Closed

Muzeum Kunsthal w Rotterdamie zaprojektowane zostało przez holenderskiego architekta R.Koolhaasa. Kunsthal kilka dni temu otworzyło nową wystawę, aby świętować swoje 20-lecie. Na ekspozycji znalazły się m.in. obrazy Picassa, Marcela Duchampa, Pieta Mondriaana, Moneta, Vincenta van Gogha i Luciana Freuda, a więc światowej klasy prace - przykłady impresjonizmu, ekspresjonizmu i innych nowoczesnych ruchów artystycznych. Ponad 150 obrazów znajdujących się na wystawie pochodzi z kolekcji prywatnej Fundacji Triton. Wiele spośród nich warte jest ponad 1mln € i więcej.

Holenderska policja powiadomiła we wtorek rano, że z Muzeum Kunsthal w Rotterdamie skradziono siedem płócien, w tym obrazy mistrzów malarstwa, m.in. Pabla Picassa, Henri Matisse'a i Claude'a Moneta. Ani policja, ani muzeum nie były w stanie natychmiast oszacować wartości skradzionych dzieł. Oczywiste jest jednak, że kradzież już teraz można śmiało zaliczyć do grona tych największych, najbardziej dramatycznych, i wartych miliony.

Zaginione dzieła:

Matisse, La Liseuse en Blanc et Jaune

Picasso, Tete d'Arlequin

Monet, Waterloo Bridge, London

Monet, Charing Cross Bridge, London, 1901

De Haan, Autoportrait (circa 1889-91)

Gauguin, Femme Devant une Fenetre Ouverte, Dite la Fiancé


Katarzyna Kucharska

źródło: www.spiegel.de, www.guardian.co.uk

Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

wtorek, 16 października 2012

Salvador Dalí w Centrum Pompidou w Paryżu.


Drugą w historii wystawę Salvadora Dali w Centrum Pompidou będziemy mogli oglądać już od 21 listopada. Wystawa jest wspólnym przedsięwzięciem Centre Pompidou i Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía we współpracy z Fundacją Dalego w Figueres oraz słynnym amerykańskim Dalí Museum na Florydzie. Zaprezentowanych zostanie ponad 200 obrazów, rzeźb i rysunków, a wśród nich jedno z najbardziej rozpoznawalnych dzieł XX wieku – “Trwałość pamięci", czyli tzw. “Miękkie zegary, które przyjadą z nowojorskiego MoMA.

Pierwszy raz prace katalońskiego artysty gościły w Pompidou na przełomie lat 1979/1980 i pod względem liczby odwiedzających wydarzenie to ustanowiło rekord, który do dnia dzisiejszego nie został pobity. Czy tym razem frekwencja również nie zawiedzie organizatorów?

Wystawę w Centrum Pompidou w Paryżu będzie można oglądać do 25 marca. Następnie ekspozycja przeniesiona zostanie do Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía w Madrycie, gdzie będzie udostępniona dla publiczności do 2 września 2013.

Katarzyna Kucharska

źródło: www.centrepompidou.fr


Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

niedziela, 14 października 2012

Marek Okrassa "Balkon"

Marek Okrassa, Balkon

Wytworne towarzystwo, bogate stroje, zgrabne gesty, klasycystyczna, pałacowa architektura. Scena odbywa się na balkonie. Przy ornamentalnej balustradzie stoi kobieta trzymająca psa, spogląda w dół. Na drugim planie młody mężczyzna ujmuje kobietę pod ramię. Przy balustradzie stoi dostojny chart. Przedstawienie iście teatralne lub filmowe, zupełnie nie przystające do dzisiejszej rzeczywistości i współczesnego malarstwa.

Znamy jednak podobne sceny z obrazów wielkich mistrzów np. słynny obraz „Maje na balkonie” (1800-14) Francisco Goi, do którego nawiązał Eduard Manet w obrazie „Balkon”(1868-69). Porównując wszystkie obrazy widzimy pewne znaczące różnice w sposobie ukazania i charakterze sceny, lecz wspólny jest im ogólny układ kompozycji i postaci usytuowanych na balkonie.

Francisco Goya, Maje na balkonie

Marek Okrassa inspirował się obydwoma obrazami prekursorów nowoczesnego malarstwa. Główna, centralna postać młodej kobiety, podobnie jak w obrazach mistrzów ubrana jest w białą suknię oraz nakrycie głowy, które nawiązuje do ubioru z XIX wieku. Pozostałe postaci ukazane są we współczesnym stroju galowym. Zostały też inaczej namalowane. Rysy twarzy są bardziej wyraziste, w porównaniu do subtelnie przedstawionej twarzy młodej kobiety w białej sukni. Scena w obrazie Marka Okrassy jest bardziej dynamiczna w porównaniu do statycznej kompozycji postaci w obrazie Eduarda Maneta. Pozbawiona jest także tajemniczości i pewnej grozy przedstawionej w obrazie Francisco Goi.


Eduard Manet, Balkon

W obrazie Marka Okrassy zarysowana jest pewna narracja, opowieść o tym co mogło się wydarzyć wcześniej lub co może się wydarzyć później. Każdy z nas może dopowiedzieć dalsze losy tej sceny. To taki fragment opowiadanej historii, uchwycony w doskonałej kompozycji. Marek Okrassa nawiązuje do dzieł mistrzów malarstwa, podejmując na nowo tematykę, którą przedstawiali – sprawia, że przywoływane tematy wciąż są inspirujące. „Balkon” Okrassy bardzo mocno osadzony jest w stylistyce malarstwa XIX wieku, lecz jednocześnie przywołuje skojarzenia z konwencją współczesnego filmu kostiumowego.


Marek Okrassa (ur. 1975)
Studiował malarstwo w pracowni profesora M. Świeszewskiego oraz rysunek w pracowni Marii Targońskiej. W 1999 roku otrzymał dyplom z wyróżnieniem Akademii Sztuk Pięknych. Laureat Srebrnej Ostrogi w 2000 roku. W 2004 roku odebrał Wyróżnienie Honorowe Fundacji im. Franciszki Eibisch w Muzeum Narodowym w Warszawie. Dwukrotnie otrzymał stypendium Ministra Kultury i Sztuki.

Fot 1. Marek Okrassa, Balkon, 180x160 cm, olej na płótnie, 2006 rok kolekcja Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej www.napiorkowska.pl
Fot. 2. Francisco Goya, Maje na balkonie, 1800-14, Metropolitan Museum of Art, Nowy Jork
Fot. 3. Eduard Manet, Balkon, 1868-69, Musée d'Orsay, Paryż


 Alicja Wilczak




Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

środa, 10 października 2012

Pablo Picasso vs Marcel Duchamp w Moderna Museet w Sztokholmie.


"On się mylił" (He was wrong) to słowa, które wypowiedział Picasso, gdy dowiedział się w 1968 roku o śmierci Duchampa. To również tytuł wystawy otwierającej nowy sezon w Moderna Museet w Sztokholmie, która prezentuje starcie dwóch gigantów sztuki: Pabla Picassa i Marcela Duchampa. 

Obaj uważani są za najbardziej wpływowych artystów XX wieku. Picasso - pionier sztuki modernistycznej - z jednej strony, a z drugiej strony Duchamp - obojętny, ironiczny, kwestionujący dotychczasową wizję sztuki. Odwiedzający Moderna Museet mają okazję zobaczyć "bitwę olbrzymów" i ich dzieł. Informacja prasowa Moderna Museet mówi o niej jako o „gwałtownej konfrontacji". Czy takie zestawienie okaże się ciekawe, czy sztuczne? Czy dowiemy się z tej wystawy czegoś nowego i czy wystawa pomaga odpowiedzieć na tytułowe pytanie, który z nich się mylił?

Ekspozycję można zwiedzać do 3 marca 2013.

źródło: http://www.modernamuseet.se

Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone

piątek, 5 października 2012

Egon Schiele – wystawa w Guggenheim w Bilbao


Egon Schiele – malarz, przedstawiciel wiedeńskiej secesji rozwinął własny styl poprzez dekoracyjne zastosowanie płaskich powierzchni i płynnych linii. Autor ekspresyjnych aktów, autoportretów i portretów oraz wielu pejzaży. Artysta znany jest przede wszystkim, jako twórca odważnych erotycznych aktów, które wzbudzały kontrowersje wśród ówczesnego społeczeństwa. Przejmujące, przesycone melancholią, tragizmem i niepokojem prace austriackiego malarza wpisują się w dekadencką atmosferę Wiednia przełomu wieków.




Na wystawie znajduje się około stu prac, które obrazują ewolucję stylistyczną artysty. Wystawa bada twórczość analizując wczesne prace stworzone podczas nauki w Akademie der Künste Bildenden (Akademia Sztuk Pięknych) w Wiedniu. Zaprezentowane zostały także dzieła, które artysta stworzył pod wpływem twórczości Gustava Klimta i wiedeńskiej secesji. Zobaczymy także obrazy, w których malarz odchodzi od naturalizmu na rzecz radykalnego podejścia do koloru i zastosowania nowych, niepokojących motywów, takich jak erotyczne akty.



Guggenheim Bilbao
wystawa czynna od 2 października – do 6 stycznia 2013


Fot. Źródło: schiele.guggenheim-bilbao.es/en/
1. Egon Schiele, Autoportret, 1910, Albertina Wiedeń
2. Egon Schiele, Siedząca para, 1915, Albertina Wiedeń
3. Egon Schiele, Stare domy w Krumau, 1914,  Albertina Wiedeń

Alicja Wilczak


Udostępnij

Artykuł powstał we współpracy z Galerią Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej
www.napiorkowska.pl

Zapraszamy Państwa także na strony poświęcone sztuce:
www.artissimo.pl – wystawy, artyści, wydarzenia

Blog Justyny Napiórkowskiej- zwycięski blog w dziedzinie kultury w konkursie Blog Roku 2010 :
www.osztuce.blogspot.com

Wszystkie prawa zastrzeżone